اندا
[اَ] (مغولی، اِ) دوست. رفیق. انده. اندای. (از فرهنگ فارسی معین) :و این اقطاع را که دادیم نفروشند و نبخشند و به اندا و قودا و اقا و اینی و خویشاوند و کابین و قلنک ندهند و کسی که بر این حرکت اقدام نماید گناه کار گردد. (تاریخ غازانی ص 308).و رجوع به انده و اندای شود.