اند
[اَ] (اِ) گلابه و کاه گل(1) که بر بام و دیوار مالند. || غیبت و بدگویی. || رؤیای صادق. || کسی که بر بام و دیوار کاه گل میمالد. (ناظم الاطباء). و رجوع به اندا شود.
(1) - این معنی گویا مشتق از اندودن باشد که مادهء مضارع آن «اندا» است مانند افزودن که افزا مادهء مضارع آن است و گویا الف «اندا» حذف شده و به معنی اسمی بکار رفته است.
(1) - این معنی گویا مشتق از اندودن باشد که مادهء مضارع آن «اندا» است مانند افزودن که افزا مادهء مضارع آن است و گویا الف «اندا» حذف شده و به معنی اسمی بکار رفته است.