ابن تلمیذ

[اِ نُ تِ] (اِخ) موفق الدین امین الدوله ابوالحسن هبه اللهبن صاعدبن هبه اللهبن ابراهیم بغدادی نصرانی، معروف به ابن تلمیذ. او دخترزادهء معتمدالملک ابن تلمیذ است و گذشته از طبابت مقام قسیسی داشته. پدرش نیز کار طب می ورزیده و ابن تلمیذ امین الدوله از اطبای بیمارستان عضدی، و مقتفی و مستنجد بدو راتبه و اقطاع داده اند و او میان مردم بغداد و سایر کشورهای مسلمانان مشهور و به علو طبع و شعر و ادب و حسن اخلاق و نیکومحضری معروف بوده است. و عمری طویل یافته و در پایان عمر مسلمانی گرفته. پیش از اقامت به بغداد سفری به ایران کرده و بدانجا فارسی و سریانی آموخته است. وفات او به سال 560 ه .ق . به بغداد روی داده. پسر او را که دین اسلام داشت در خانهء او بکشتند و کتب پدرش را بغارت بردند. استاد ابن تلمیذ در طب ابوالحسن هبه اللهبن سعید صاحب تصانیف مشهور است. امین الدوله را تألیفات بسیاریست و از آن جمله است: المقاله الامینیه فی الادویه البیمارستانیه. اختیار کتاب الحاوی للرازی. اختصار شرح جالینوس. کتاب تقدمه المعرفه لابقراط. اختیار کتاب مسکویه فی الاشربه. شرح مسائل حنین بن اسحاق. حواشی بر کتاب قانون ابن سینا. حواشی بر کتاب المائه للمسیحی. التعالیق علی کتاب المنهاج. مقاله فی الفصد. کتاب توقیعات و مراسلات. و اقرابادین امین الدوله، اقرابادین سهل بن شاپور را که قبل از او مرجع اطبا بوده از رواج و رونق بینداخت.