ابن الوردی
[اِ نُلْ وَ] (اِخ) زین الدین ابوحفص عمر بن مظفربن عمر بن ابی الفوارس محمد وردی قرشی بکری شافعی معری. ادیب و فقیه و لغوی. مولد او به سال 689 ه . ق. در معره النعمان و وفات او بحلب بطاعون سال 749 بود. در معره و حلب و دمشق علم آموخت و در جوانی بجای محمد بن نقیب متوفی به سال 745 بقضای حلب منصوب گشت و باختیار خویش از آن کار کناره کرد و بقیت عمر به امور علمی پرداخت. او راست: دیوان منشآت و رسائل و اشعار و مقاماتی بطرز حریری و ذیلی بر تاریخ ابوالفدا تا سال 749 یعنی سال وفات او و التحفه الوردیه و آن ارجوزه ای است در 153 بیت. و البهجه الوردیه در فقه. و المسائل المذهبه ارجوزه ای در 71 بیت. الشهاب الثاقب در تصوف. الالفیه الوردیه ارجوزه ای در تعبیر رؤیا. لامیه ای به نام وصیه الاخوان و مرشدالخلان و تحریرالخصاصه و کتاب خریده العجائب و فریده الغرائب و آن در ذکر اقالیم و بلدان و شرح معادن و نبات و حیوان است.