ابن السید

[اِ نُسْ سی] (اِخ) ابومحمد عبدالله بن محمد بن السید البطلیوسی البلنسی. فقیه مالکی لغوی. مولد او به بطلیوس(1) از بلاد اندلس در 444 ه .ق . و وفات به بلنسیه به سال 521. و سید بر وزن عید است به معنی گرگ و در نام ابومحمد همیشه معرَّف باشد. از اوست: شرح ادب الکاتب. شرح الموطأ. شرح سقط الزند. شرح دیوان المتنبی. اصلاح الخلل الواقع فی الجمل الحلل فی شرح ابیات الجمل. المثلث. المسائل المنثوره فی النحو و غیرذلک. او را برادری بوده است ابوالحسن علی بن السید معروف بحیطال، نیز از ائمهء ادب و لغت، و او به سال 488 در قلعهء رماح محبوساً وفات یافته است.
(1) - Badajoz.