امرا

[اُ مَ] (ع اِ) جِ امیر. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). پادشاهان. (منتهی الارب) :ماوراءالنهر ولایتی بزرگ است سامانیان که امرای خراسان بودند حضرت خود را آنجای ساختند. (تاریخ بیهقی). امرای اطراف هرکس خوابکی دید. (تاریخ بیهقی).
بر حکمت میری ز چه پایید چو از حرص
فتنهء غزل و عاشق مدح امرایید.ناصرخسرو.
سکه تو زن تا امرا کم کنند
خطبه تو خوان تا خطبا دم زنند.نظامی.
|| امیران. سرداران. (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین) : همهء بزرگان دولت و امرای حضرت جز سلیمان بن عبدالملک او را پیش رفتند. (ترجمهء تاریخ طبری).
گر تو چو پسر غم شوی این پور بحکمت
آنهات گزینند که بر ما امرااند.ناصرخسرو.
امرای عرب را از هر قبیل به مهمانی خواند. (گلستان). بعضی امرای دولت سر از طاعت او بپیچیدند. (گلستان).
اگر رسولان آیند زی تو از ملکان
و گرچه نامه نویسند سوی تو امرا.؟
بعضی این کلمه را بشیوهء متقدمان دوباره با الف و نون فارسی جمع بسته اند :
دین باخته و هیچ بکف ماندهء دنیا
با مجمل چندی بعبارت امرایان.
واله هروی (از آنندراج).
- امرای تومان (در اصطلاح نظام قدیم)؛ جِ امیر تومان. (از فرهنگ فارسی معین). و رجوع به امیر تومان شود.
- امرای عظام؛ سرداران بزرگ. (ناظم الاطباء).
- امرای کلام؛ ادیبان و شاعران. (فرهنگ فارسی معین). کنایه از شعرا. (انجمن آرا).
- امرای لشکر (در اصطلاح نظام قدیم)؛فرماندهان لشکر. (از فرهنگ فارسی معین). و رجوع به امیر شود.