ابن ابی الاشعث

[اِ نُ اَ بِلْ اَ عَ] (اِخ)ابوجعفر احمدبن محمد بن احمدبن ابی الاشعث. اص ایرانی است. بموصل هجرت کرده و پس از زندگانی دراز در سال 359 ه .ق . درگذشته است. معالجهء کودکی از فرزندان ناصرالدوله موجب شهرت و منشأ ترقی و ثروت او شد. هوشی سرشار و عقلی سلیم داشت. همّ واحد او علوم طبی و فلسفی بود و شاگردان بسیار تربیت کرد، یکی از پسران او محمد نام از مشاهیر اطبای عصر خویش است. تألیفات عدیده داشته و بهترینِ کتب او کتابی است در الهیات و کتب دیگری در طب دارد از قبیل کتاب الادویه المفرده. کتاب الحیوان. کتاب فی الجدری و الحصبه و الحمیقاء. کتاب فی السرسام و البرسام و مداواتهما. کتاب فی القولنج. کتاب فی البرص و البهق. کتاب فی الصرع. کتاب فی الاستسقا. کتاب فی المالنخولیا. کتاب فی ظهور الدم. کتاب الغاذی و المغتذی. کتاب امراض المعده و مداواتها. شرح کتاب الحمیاث لجالینوس.