ابراهیم کرباسی

[اِ مِ کَ] (اِخ)ابراهیم بن محمدحسن خراسانی کاخی کرباسی. فقیه شیعی. پدرش از مردم کاخ یا کاخک از نواحی خراسان بوده و چون در هرات بمحلهء حوض کرباس ساکن گردیده از اینروی به کرباسی اشتهار یافت و پس از آن باصفهان رفته مقیم شد. ابراهیم در سال 1180 ه .ق . در این شهر متولد گردید و فقه را نزد بسیاری از علمای آن زمان آموخت، مانند میرزا ابوالقاسم قمی صاحب قوانین و مولی مهدی بن ابی درّ نراقی و بحرالعلوم و شیخ جعفر معروف به کاشف الغطا و سید علی صاحب ریاض المسائل و دیگران. او بیشتر بتألیف و تدریس می پرداخت و بمرافعات و دعاوی چنانکه عادت فقهای آن زمان بود دخالت نمیکرد و با قناعت معاش میگذرانید. از کتب اوست: اشارات در اصولْ معروف است و به طبع رسیده. نخبه در فقه فارسی. ایقاظات. شوارع الهدایه الی شرح الکفایه و منهاج الهدایه و رسائل مختلفهء دیگر. وفات او به سال 1262 ه .ق . بوده است.