ابراهیم قزوینی

[اِ مِ قَزْ] (اِخ) سید ابراهیم بن سید محمد باقر قزوینی. فقیه شیعی. پدرش از قزوین به کرمانشاه منتقل شده بعض شاهزادگان را تعلیم میداده. سید ابراهیم از کودکی به عراق رفت و فقه آموخت. خانوادهء او مشهور به بیت قزاونه از محترمین خاندانهای عراقند. سید ابراهیم بزودی در علم شهرت یافت و بواسطهء حسن اخلاق و خیرخواهی و بی طمعی مورد توجه واقع گردید و ریاست شیعه بدو منتهی شد. او رعایای ایران را که در عراق ساکن بودند حمایت میکرد و سور و قلعهء سامرا بناکردهء اوست، و انفاقات بسیار داشت. حکام عثمانی سید را احترام میکردند و سخنان او را می پذیرفتند. در سال 1264 ه .ق . به وبا درگذشت. از کتب اوست: نتایج الافکار. ضوابط در اصول. دلائل الاحکام در فقه.