ابراهیم بن محمد بن علی
[اِ مِ نِ مُ حَمْ مَ دِ نِ عَ] (اِخ) ابراهیم بن محمد بن علی بن عبدالله بن عباس، معروف به امام، برادر عبدالله سفاح و منصور دوانقی. متولد به سال 82 ه .ق . پدرش محمد شروع بدعوت سرّی کرده و سپس حق امامت را به ابراهیم تفویض کرد. ابراهیم شخصی را موسوم به بکیربن ماهان برای دعوت به خراسان فرستاد و بکیر در 127 درگذشت و ابوسلمه خلال را بجای خود بدعوت گماشت و در سال 128 ابومسلم معروف رئیس دعات سرّی بنی عباس گشت و امر آنان در خراسان قوت گرفت. ابراهیم در این مدت در قصبهء حمیمه جنوب دریاچهء طبریه میزیست و چون بنی امیه از فتنهء خراسان خبر یافتند ابراهیم امام را دستگیر کردند (سال 129) و بحرّان برده بازداشتند تا از دنیا برفت و بقول بعض مورخین به امر مروان دوم آخرین خلیفهء اموی بصورتی فجیع کشته شد.