ابراهیم بن عبدالله

[اِ مِ نِ عَ دِلْ لاه](اِخ) ابن حسن بن علی علیهماالسلام. با برادر خود محمد معروف به نفس زکیه در ابتدای دولت بنی عباس دعوی خلافت داشتند و منصور عباسی پیش از آنکه خلافت در خاندان آلِعباس مستقر شود با محمد بیعت کرده بود. چون کار عباسیان سامان یافت و منصور خلیفه گشت لشکری بتعاقب آن دو فرستاد. محمد در مدینه و ابراهیم در بصره دعوت خویش را آشکار کردند و ابراهیم سپاهی فراهم کرده بر اهواز و فارس و واسط مسلط گردید. محمد در مدینه کشته شد (14 رمضان 145 ه .ق .) و ابراهیم در باخمرا نزدیک کوفه با لشکریان منصور روبرو شده و غلبهء او نزدیک مینمود لکن ناگاه تیری بر مقتل او رسیده کشته شد و لشکریانش بپراکندند (15 ذی القعدهء 145). (ابن اثیر از مقاتل الطالبین ابوالفرج).