ابراهیم بن صالح
[اِ مِ نِ لِ] (اِخ) ابن علی بن عبدالله بن عباس. از خویشاوندان و ولات بنی العباس بوده و پس از سالم بن سواد از طرف مهدی خلیفه والی مصر گردیده و در سال 165 ه .ق . بدان شهر درآمد. در زمان ولایت او دحیه بن مصعب از نسل عبدالعزیزبن مروان در صعید مصر ظهور و ضعف ابراهیم بن صالح را مغتنم شمرده تمام صعید را بضبط خویش درآورد و دعوی خلافت کرد و از اینرو مهدی داودبن یزید را در سال 176 بولایت مصر نامزد فرمود. ابراهیم صاحب ترجمه در مصر بهمراهی والی جدید بپاره ای خدمات اشتغال ورزید و در سال 176 از طرف هارون الرشید دوباره ولایت مصر بدو واگذار شد. ابراهیم پس از سه ماه حکومت در شعبان سنهء مذکور وفات یافت.