ابراهیم بن حسین
[اِ مِ نِ حُ سَ] (اِخ)ملقب به ظهیرالدین همدانی. فیلسوفی ادیب و جامع فنون مختلف بوده است. وفات1026 ه .ق . در زمان شاه عباس صفوی میزیسته و محمدتقی مجلسی از او روایت کند. و با شیخ بهائی آمیزش داشته و حاشیه ای بر کتاب شفای ابوعلی نوشته است. (روضات).