اصفهانی
[اِ فَ] (اِخ) ابوحامد محمد بن محمودبن محمد بن عبدالکافی اصولی شمس الدین اصفهانی شافعی. (616 - 688 ه . ق.). نزیل مصر بود و در مصر درگذشت. او راست: الجامع بین التفسیر الکبیر و الکشاف. الحکمه الرشیدیه. الحکمه المنیعه. شرح المفصل، از فخر رازی در اصول. غایه المطلب، در منطق. قواعدالتوحید، در جدل و منطق و اصلین. کتاب الاعتمادالکبیر، مختصری در کلام و شرح آن. (از اسماءالمؤلفین ج2 ستون136). و سیوطی آرد: او شارح المحصول بود و در اصلین و جدل و منطق پیشوایی ماهر بشمار میرفت و کتابی در این فن بنام القواعد تصنیف کرد. در نحو و شعر و دیگر علوم مهارت داشت. در اصفهان متولد شد و در بغداد بکسب دانش پرداخت و به قاهره رفت و در آنجا تاج الدین بن بنت الاعز قضای قوص را به وی سپرد و خلقی از وجودش بهره مند شدند، سپس به قاهره بازگشت و در آنجا عهده دار تدریس شد و در قاهره درگذشت. (از حسن المحاضره فی اخبار مصر و القاهره ج1 ص250). و رجوع به تاریخ الخلفا ص331 شود.