ابراهیم بن بکوس

[اِ مِ نِ بَ] (اِخ)عشاری، معروف به ابن بکوس. مکنی به ابواسحاق. طبیبی ماهر و مترجمی زبردست بوده است و زبان سریانی و عربی نیکو میدانسته و او یکی از بیست وچهار طبیب است که عضدالدولهء دیلمی در سال 368 ه .ق . بخدمت بیمارستان عضدی گماشت و ابراهیم پس از ابتلاء بکوری نیز بطبابت اشتغال داشت. از تألیفات اوست کُنّاشی در طب و نیز قرابادینی و در آخر آن مبحثی راجع باینکه آب خالص ارطب از ماءالشعیر است. دیگر رساله ای در جدری. و او راست: کتاب فی الرؤیا. و کتاب الحس و المحسوس و کتاب اسباب النبات ثاوفرسطس را به عربی ترجمه و کتاب سوفسطیقای ارسطو را که ابن ناعمه بسریانی کرده به عربی آورده و نیز ترجمهء سریانی ابن ناعمه را اصلاح کرده است. و هم بقولی نقل کتاب الکون والفساد ارسطو به عربی از اوست. (از ابن الندیم و جز آن).