ابراهیم بن المهدی بن المنصور

[اِ مِ نِلْ مَ دی یِ نِلْ مَ] (اِخ) مکنی به ابواسحاق عباسی، برادر هارون الرشید. مادرش شکله از اهل طبرستان، و گویند دختر پادشاه طبرستان بوده است (162-224 ه .ق .). مردی ادیب و شاعر و در غنا بر هر کس تقدم داشت. قبل از او از خلیفه زادگان کسی مانند وی در شعر و فصاحت دیده نشده و خنیاگران در صناعت خویش او را حَکَم میکردند. در سال 202 اهل بغداد و بنی عباس با او بیعت کردند و لقب مبارک بدو دادند. در آن وقت مأمون در خراسان بود و حضرت امام علی بن موسی الرضا را ولیعهد خویش کرده بود. حسن بن سهل مأمور تسکین فتنهء بغداد شده و سپاهیان بغداد را در واسط بشکست و چون مأمون وارد بغداد گردید (15 صفر 204) ابراهیم مخفی گشت. کسان مأمون عاقبت او را دستگیر کردند لیکن مأمون او را آزاد کرد و سرانجام به سرمن رأی در رمضان 224 درگذشت. (ابن خلکان و غیره). از کتب اوست: کتاب ادب ابراهیم. کتاب الطبیخ. کتاب الطب. کتاب الغنا. و ابن الندیم گوید او را صد ورقه شعر است.