یوسف

[سُ] (اِخ) ابن عبدالرحمان بن یوسف، مکنی به ابوالحجاج و ملقب به جمال الدین قضاعی کلبی مزی، معروف به «حافظ مزی». به سال 654 ه . ق. در حلب به دنیا آمد و در مزه از توابع دمشق پرورش یافت و در دمشق به سال 742 ه . ق. درگذشت. در زبان عرب و حدیث و علم رجال استاد بود. آثاری در آن زمینه ها دارد که از آن جمله است: 1 - تهذیب الکمال فی اسماء الرجال، در 12 جلد. 2 - تحفه الاشراف بمعرفه الاطراف، در 8 جلد. 3 - المنتقی من الاحادیث. حافظ ابوعبدالله ذهبی به نقل ابن ناصرالدین او را همپایهء دمیاطی و ابن تیمیه و ابن دقیق العید علمای بزرگ حدیث و متون و انساب شمرده و در علم رجال بر آن سه رجحان داده است. (از اعلام زرکلی).