یوسف

[سُ] (اِخ) ابن شاهین کرکی، مکنی به ابوالمحاسن و ملقب به جمال الدین و معروف به سبط ابن حجر (سبط احمدبن حجر عسقلانی). مورخ و فقیه بود و از ادب نیز بهره ای داشت و اشعار سستی می سرود. از مردم قاهره بود و به سال 828 ه . ق. در آن شهر به دنیا آمد. از آثار اوست: 1- رونق الالفاظ بمعجم الحفاظ. 2- المجمع النفیس بمعجم اتباع ادریس، در 4 جلد. 3- الفوائد الوفیه بترتیب طبقات الصوفیه. 4- بلوغ الرجا بالخطب علی حروف الهجاء 5- المنتجب بشرح المنتخب. 6- النجوم الزاهره باخبار قضاه مصر و القاهره. وی در برخی از مساجد به وعظ و سخنرانی می پرداخت. کارش به تنگدستی کشید و ناچار کتابهایش را فروخت. مرگ یوسف به سال 899 ه . ق. بود. (از اعلام زرکلی).