یوسف
[سُ] (اِخ) (730-804 ه . ق.) ابن حسن بن محمود تبریزی حلوایی، ملقب به عزالدین و معروف به حلوایی. مفسر و شافعی بود. از تبریز به ماردین رفت و سپس در الجزیره مسکن گزید و در همانجا درگذشت. مردی زاهد بود و دست به دینار و درهم نمی زد. از آثار اوست: 1 - حاشیه بر کشاف. 2 - شرح المنهاج. 3 - شرح الاربعین النوویه. (از اعلام زرکلی).