یوسف

[سُ] (اِخ) ابن حسن بن احمدبن عبدالهادی صالحی، معروف به ابن المبرد و ملقب به جمال الدین. از مردم صالحیه دمشق و از فقهای حنبلی و علامهء متفنن بود. آثار سودمندی در زمینه های مختلف از او برجاست که بسیاری از آنها به خط خودش در کتابخانهء ظاهریهء دمشق محفوظ است و از آن جمله است: 1 - مغنی ذوی الافهام عن الکتب الکثیره فی الاحکام. 2 - الدرر الکبیر. 3 - تاریخ الاسلام. 4 - الاقتباس. 5 - محض الخلاص فی مناقب سعدبن ابی وقاص. 6 - بحرالدم فی من تکلم فیه احمدبن حنبل بمدح أو ذم. 7 - ارشاد السالک الی مناقب مالک. 8 - تعریف الغادی. 9 - الاتقان فی ادویه اللثه و الاسنان. 10 - الطباخه. 11 - تاریخ الصالحیه. 12 - محض الصواب فی فضائل امیرالمؤمنین عمر بن خطاب. تولد یوسف به سال 840 و مرگش به سال 909 ه . ق. بوده است. (از اعلام زرکلی).