یوسف

[سُ] (اِخ) ابن تغری بردی بن عبدالله ظاهری حنفی، مکنی به ابوالمحاسن و ملقب به جمال الدین. مورخ و پژوهشگر نامی از مردم قاهره بود. در آن شهر به دنیا آمد و در همانجا درگذشت (813-874 ه . ق.). پس از مرگ پدر در خانهء قاضی القضاه جلال الدین بلقینی (متوفی به سال 824 ه . ق.) پرورش یافت و به فراگیری ادبیات و فقه و دیگر علوم پرداخت و در علوم و فنون گوناگون مقامی ارجمند یافت. او را آثاری است که از آن جمله است: 1 - النجوم الزاهره فی ملوک مصر و القاهره. 2 - المنهل الصافی و المستوفی بعد الوافی. 3 - مورد اللطافه فی من ولی السلطنه و الخلافه. 4 - نزهه الرائی. 5 - حوادث الدهور فی مدی الایام و الشهور. 6 - البحر الزاخر فی علم الاوائل و الاواخر. 7 - حلیه الصفات فی الاسماء و الصناعات. (از الاعلام زرکلی). و نیز از تألیفات عمدهء اوست: 1) الشرح المأمونی لکتاب الایمان لابقراط. 2) شرح المقاله الاولی من کتاب الفصول لابقراط. 3) کتاب الاجمال فی المنطق. 4) شرح کتاب الاجمال. وی علاوه بر تألیفات، حواشی و تعلیقات زیادی بر آثار دیگران نوشته است. (از قاموس الاعلام ترکی).