یک تنه

[یَ / یِ تَ نَ / نِ] (ق مرکب) تنها و یکه. (برهان) (آنندراج). منفرد. (ناظم الاطباء). به تن واحد. انفراداً. به تنهایی. وحیداً. فریداً. (یادداشت مؤلف) :
سواری نشد پیش او یک تنه
همی تاخت از قلب تا میمنه.فردوسی.
همی گشت گرد سپه یک تنه
که دارد نگه میسر و میمنه.فردوسی.
با یک تنه تن خود چون بس همی نیایی
اندر مصاف مردان چه مرد هفت و هشتی.
ناصرخسرو.
یک تنه صدهزار تن می نهمت چو آفتاب
ارچه به صدهزار یک بدر ستاره لشکری.
خاقانی.
غوغا کنیم یک تنه چون رستم و دریم
درع فراسیاب به پیکان صبحگاه.خاقانی.
همرهند این پنج تن چون کاف و ها یا عین و صاد
یک تنه چون قاف والقرآن من اینجا مانده ام.
خاقانی.
این یک تنه صد لشکر جرار چو خورشید
کآرایش این دایرهء سبزغطایی.خاقانی.
یک تنه چون آفتاب بر سپه شب زند
هرکه بود چون سپهر هم به تن خود سوار.
خاقانی.
یک تنه سوی صید رفت برون
تا ز دل هم به خون بشوید خون.نظامی.
وز آنجا یک تنه شاپور برخاست
دواسبه راه رفتن را بیاراست.نظامی.
ملک خواند مداح را یک تنه
روان گشت بی لشکر و بی بنه.نظامی.
و گر بودی او یک تنه یادگیر
سخنگوی را می گشادی ضمیر.نظامی.
برنیایم یک تنه با سه نفر
پس ببرّمشان نخست از یکدگر.مولوی.
|| (ضمیر مبهم مرکب) یک تن. یک نفر :
ببسیج هلا زاد و کم نیاید
از یک تنه گر بیشتر نباشد.ناصرخسرو.
|| (ص نسبی) تنها. یگانه. (یادداشت مؤلف) :
قاف از تو رخنه سر شد و عنقا شکسته پر
از زال خرد یک تنه تنها چه خواستی.
خاقانی.
یک تنه آفتاب را گفتند
که همی زیست سالیان خلوت.خاقانی.
پرده نشینان که درش داشتند
هودج او یک تنه بگذاشتند.نظامی.
|| زبده. مجرد. بی بنه. (یادداشت مؤلف) :
بفرمود تا لشکرش با بنه
برفتند و او ماند خود یک تنه.فردوسی.
بفرمود تا رخت و بنه آنجا گذارند و تنی چند یک تنه با او برنشینند. (تاریخ طبرستان). || متحد. همدل. (یادداشت مؤلف) :
فریبرز کاووس بر میمنه
سپاهی همه یک دل و یک تنه.فردوسی.
بیاراست با میسره میمنه
سپاهی همه یک دل و یک تنه.فردوسی.
به رستم سپرد آن زمان میمنه
که یک دل سپاهی بد و یک تنه.فردوسی.
سپاهی بیاراست بر میمنه
گرانمایه و یک دل و یک تنه.فردوسی.
|| بی نظیر. (یادداشت مؤلف) :
چو اجناس با ویسه در میمنه
سرافراز هریک گو یک تنه.فردوسی.