یحیی

[یَحْ یا] (اِخ) ابن شمس الدین بن امام المهدی احمدبن یحیی حسنی علوی (شرف الدین)، امام متوکل علی الله از ائمهء زیدیهء یمن و از فقیهان و گویندگان آنان بود. پس از وفات پدر به سال 943 ه . ق. در جبال صنعا به او بیعت کردند. با ترکان وقایعی دارد و قبیله های بیشماری از او پیروی کردند. میان او و پسرش محمد بن یحیی اختلاف بروز کرد، ولی بعد توافق کردند که پدر به امر امامت و پسر به کشورداری بپردازد. او در کوکبان مستقر گشت و سپس به طفیر حجه منتقل شد و در آنجا بینایی خود را از دست داد و به سال 965 ه . ق. درگذشت. از آثار اوست: 1- الاثمار. 2- الازهار. 3- الرساله الصادعه. 4- الجوابات والرسائل. تولد یحیی به سال 877 ه . ق. بود. (از اعلام زرکلی).