ویک

[وَ / وِ / وی] (صوت) کلمه ای است که چون از چیزی نفرت نمایند گویند. (برهان). || به معنی ویحک است، و آن لفظی است عربی و کلمهء ترحم است یعنی ای نیک بخت و ای نیک و ای خوب، و بعضی گویند به معنی وای است که در وقت تأسف و کف دست بر هم سودن گویند، و به معنی ویلک هم استعمال کنند و آن لفظی است عربی و کلمهء عذاب است یعنی ای بدبخت و ای زشت و ای زبون و ای بد. (برهان) (انجمن آرا) (آنندراج). ویک به جای ویحک باشد. رودکی سمرقندی گفت :
ماده گفتا هیچ شرمت نیست ویک
چون سبکساری نه بد دانی نه نیک.
(لغت فرس چ اقبال ص257) (و در چ هرن [ از لغت فرس ] آمده ویک به معنی ویحک و چنان پندارم که هر دو تازی اند ولیکن ویک مستعمل است). در صحاح الفرس مصرع دوم «پس سبکساری...» است و در منتخب فرس میرزا ابراهیم ذیل لغت ویک آمده ویک نیکبخت و به عربی ویحک باشد. (حاشیهء برهان قاطع چ معین) :
خشمش آمد و همانگه گفت ویک
خواست کاو را برکند از دیده کیک.رودکی.
اگر شاخ بد خیزد از بیخ نیک
تو با شاخ بد برمیاغاز ویک.فردوسی.
سخن گفتن نغز و گفتار نیک
نگردد کهن تا جهان است ویک.فردوسی.
پشیمان نگردد کس از کار نیک
نکوتر ز نیکی چه چیز است ویک؟اسدی.