ولایه

[وَ یَ] (ع مص) وِلایه. دوست داشتن. (اقرب الموارد). دوست شدن. (تاج المصادر). || یاری دادن. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). || دست یافتن بر چیزی و تصرف کردن در آن. (منتهی الارب). مالک امر شدن و تصرف کردن. (اقرب الموارد). || پادشاهی راندن. (منتهی الارب). || تسلط پیدا کردن. (اقرب الموارد). || (اِمص) دوستی :ولایه علی بن ابی طالب حصنی، فمن دخل حصنی امن من عذابی (حدیث). || (اِ) ید. (منتهی الارب). دست: القوم علی ولایه واحده؛ ای ید، یعنی مجتمع اند. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). || شهرهایی که یک والی بر آنها حکومت میکند و مسلط بر آنهاست. ج، ولایات. (اقرب الموارد). || (اِمص) (اصطلاح صوفیه) قیام عبد است به حق هنگامی که از خود فانی میشود. (تعریفات سید جرجانی). || (اصطلاح شرع) تنفیذ القول علی الغیر شاء الغیر او ابی. (تعریفات سید جرجانی).