وضو

[وُ] (از ع، اِ) وضوء. دست نماز. شستن صورت و دستها و مسح کردن بر سر و پاها با آدابی که در شرع اسلام مقرر است :
این وضو از سنگ و رو محکمتر است
این وضو نَبْوَد سد اسکندر است.
(نان و حلوا، منسوب به شیخ بهایی).
- وضو تازه داشتن؛ تجدید کردن دست نماز :
به آب عبادت وضو تازه دار
که فردا ز آتش شوی رستگار.سعدی.
- وضو تجدید کردن؛ دوباره وضو گرفتن.
- وضو داشتن؛ نیازمند وضو نبودن.
- || احتیاج به تجدید وضو نداشتن :
کاهلی در نماز کرد امروز
زاهد ما مگر وضو دارد؟
حسن رفیع (از آنندراج).
- وضو ساختن؛ وضو گرفتن. وضو کردن :
سازد وضو به مسجد اقصی به آب چشم
شکر وضو کند به در مسجدالحرام.سعدی.
اگر عابد شیشه سازد وضو
رساند به او آب تاک از سبو.
ملا طغرا (از آنندراج).
- وضو کردن؛ وضو گرفتن :
الحق چو صوفی است مجرد حسام او
کز خون وضو کند نکند امتحان آب.
خاقانی.
طاعت ما نیست غیر از دست شستن از جهان
گر نماز از ما نمی آید وضویی میکنیم.
صائب (از آنندراج).
- وضوگاه؛ جایی که دست نماز میگیرند. (ناظم الاطباء).
- وضو گرفتن؛ وضو ساختن. وضو کردن :
دلهای پاک را ز ازل فیض داده اند
گوهر به آب صافی طینت وضو گرفت.
فوقی (از آنندراج).
- بی وضو؛ وضوناگرفته. ناپاک :
شبی همچو روز قیامت دراز
مغان گرد من بی وضو در نماز.سعدی.
که دانند در بند حق نیستی
اگر بی وضو در نماز ایستی.سعدی.
رجوع به وضوء شود.