واویلا

[وَ] (ع صوت مرکب) کلمهء افسوس مأخوذ از تازی که در نوحه و ماتم استعمال کنند. (ناظم الاطباء). به معنی افسوس، چه لفظ وا کلمهء ندبه است و ندبه به ضم به معنی نوحهء ماتم و ویل به معنی افسوس و اندوه و در آخر الف برای مد صوت که در حالت ندبه در آخر الفاظ پیدا می کنند. (غیاث اللغات) (آنندراج). ای وای! دریغا! حسرتا! :
چون کند جان واژگونه پوستین
بانگ واویلا برآید ز اهل دین.مولوی.
-امثال: پیش از مرگ و واویلا؟!