واگرفتن

[گِ رِ تَ] (مص مرکب)بازگرفتن. منع کردن. دریغ کردن. (یادداشت مؤلف). جدا کردن. دور گردیدن. بریدن :
چون بود از همنفسی ناگزیر
همنفسی را ز نفس وامگیر.نظامی.
که چون بود کز گوهر و طوق و تاج
ز درگاه ما واگرفتی خراج.نظامی.
لذت انعام خود را وامگیر
نقل و باده جام خود وا مگیر.مولوی.
ای پادشاه سایه ز درویش وامگیر
ناچار خوشه چنین برد آنجا که خرمن است.
سعدی.
به امید ما خانه اینجا گرفت
نه مردی بود نفع ز او واگرفت.سعدی.
- پا واگرفتن؛ پاکشیدن. دوری کردن. از آمدن و رفتن مضایقه کردن :
به خاکپای تو ای سرو نازپرور من
که روز واقعه پا وامگیر از سر من.حافظ.
آنکه سوی او ز جور هجر پیغامیم هست
وانگیرم پا از او تا قوت کاهیم هست.
سنجر کاشی (از آنندراج).
- دل واگرفتن؛ نومید شدن. قطع امید کردن. دست کشیدن. ترک گفتن. مأیوس شدن :
به سختی در از چاره دل وامگیر
که گردد زمان تا زمان چرخ پیر.نظامی.
|| پس گرفتن. (ناظم الاطباء). || استکتاب. (آنندراج). || نقل کردن. (آنندراج). منتقل کردن. (ناظم الاطباء). || بیماری گرفتن از کسی. (آنندراج). به سرایت از دیگری به بیماری مبتلا شدن.