همین

[هَ] (ص مرکب، ق مرکب) (از: هم + این) فقط این. این بس است. تنها این :
همی دربدر خشک نان بازجست
مر او را همین پیشه بود از نخست.
ابوشکور.
جز ایشان به بلخ اندرون نیست کس
از آن نامداران همین است و بس.فردوسی.
همه پرسش این بود و پاسخ همین
که بر شاه بادا هزار آفرین.فردوسی.
جهان جاودانه نماند به کس
همین جاودان نام نیک است و بس.
فردوسی.
که فرمانده هفت شهر زمین
همین یک تن آمد ز شاهان، همین.نظامی.
چو بر دشمنی باشدت دسترس
مرنجانْش کو را همین غصه بس.سعدی.
چه میخواهم از طارم افراشتن
همینم بس از بهر بگذاشتن.سعدی.
بر حدیث من و حسن تو نیفزاید کس
حد همین است سخندانی و زیبایی را.
سعدی.
مجال من همین باشد که پنهان عشق او ورزم
کنار و بوس و آغوشش چگونه؟ چون نخواهد شد.
حافظ.
|| (شبه جمله) کلمهء «همین» با لحن استفهام در تداول امروز به صورت شبه جمله به کار میرود به معنی اینکه: آیا کافی است؟ دیگر لازم نیست؟ || (حرف ربط مرکب) نیز. ایضاً. (یادداشت مؤلف). هم :
چه باید مرا بی تو گنج و سپاه
همین تخت شاهی و زرین کلاه.فردوسی.
همین گرز و این نیزه و بادپای
همین جوشن و ترگ و رومی قبای.
فردوسی.
تو را دادم ای زال این جایگاه
همین پادشاهی و تخت و کلاه.فردوسی.