همشیره

[هَ رَ / رِ] (ص مرکب) آنکه با دیگری بدون قرابت نسبت، از یک پستان شیر خورد. (یادداشت مؤلف). هر پسر و یا دختری که با دیگری از پستان یک دایه شیر خورد. در تداول امروز به معنی خواهر به کار میرود. ج، همشیرگان : پیغامبر علیه السلام را همشیره ای بود از این دایه، روزی این همشیره گوسفندان برگرفت و بر کوه برد. (تاریخ بلعمی).
ابا آنکه همشیره بودی ورا
کجا آب از او تیره بودی ورا.فردوسی.
که هستند همشیرگان پدر
سزد گر بجویی از ایشان خبر.فردوسی.
که من چون ز همشیرگان برترم
همی بآسمان اندر آید سرم.فردوسی.
پروردگار دینی آموزگار فضلی
هم پیشهء وفایی همشیرهء سخایی.فرخی.
دولتش همشیره و دل همره و دین همنشین
نصرتش هم زانو و اقبال همروی سرای.
منوچهری.
نه بر شیرین نه بر من مهربان است
نه با همشیرگان شیرین زبان است.فردوسی.
بسی بود همشیره با شاخ گل
بسی بود همخوابه با شیر نر.مسعودسعد.
خاقان اعظم آنکه بقا با سعادتش
همشیرهء ابد شد و پیمان تازه کرد.خاقانی.
نیز چون همشیره با شروان رسید
کار شروان دست بالا دیده ام.خاقانی.
آن می که محیط بخش گشته ست
همشیرهء شیرهء بهشت است.نظامی.
شکر همشیرهء دندان من شد
وفا همشهری پیمان من شد.نظامی.
تا تو تاریک و ملول و تیره ای
دان که با دیو لعین همشیره ای.مولوی.
همشیرهء جادوان بابِل
همسایهء لعبتان کشمیر.سعدی.
رجوع به همشیر و همشیرگی شود.