همره

[هَ رَهْ] (ص مرکب) دو تن که به یک راه روند. همراه :
دراز است راهش وگر کوته است
پراکندگانیم اگر همره است.فردوسی.
تو چنگ فزونی زدی در جهان
گذشتند از تو بسی همرهان.فردوسی.
بدانید و سرتاسر آگه بوید
همه ساله با بخت همره بوید.فردوسی.
به ره چون روی هیچ تنها مپوی
نخستین یکی نیک همره بجوی.اسدی.
راستی با علم چون همره شدند
این از آن پیدا نباشد آن از این.ناصرخسرو.
هرکه را هست انده بیشی
همره اوست کفر و درویشی.سنائی.
مروزی و رازی افتد در سفر
همره و هم سفره پیش همدگر.مولوی.
گفت ای ناقه چو هر دو عاشقیم
ما دو ضد، بس همره نالایقیم.مولوی.
همره عقل و یار جان علم است
در دو گیتی حصار جان علم است.اوحدی.
با وی رقیب همره و آری چنین بود
دائم خمار با می و خار است با رطب.
ابن یمین.
آن سفرکرده که صد قافله دل همره اوست
هر کجا هست خدایا به سلامت دارش.
حافظ.
ملول از همرهان بودن دلیل کاردانی نیست
بکش دشواری منزل به یاد عهد آسانی.
حافظ.
رجوع به همراه شود.