اسم مصدر
[اِ مِ مَ دَ] (ترکیب اضافی، اِ مرکب) اسم مصدر در عربی: ابن مالک در الفیه گوید :
بفعله المصدر الحق فی العمل
مضافاً او مجرداً او مع اَل
ان کان فعل مع اَن او ما یحل
محلّه و لاسم مصدر عمل.
عبدالرحمن سیوطی در شرح بیت اخیر در «بهجه المرضیه» گوید: «باب اعمال مصدر و اعمال اسم آن (اسم مصدر)... و اسم مصدر را (و آن اسمی است دالّ بر حدث، غیرجاری بر (قیاس) فعل)، اگر غیر عَلَم باشد و (مصدر) میمی نباشد) عمل است (نزد کوفیین و بغدادیین) مانند: و بعد عطائک المائه الرتاعا، پس اگر عَلَم باشد، مانند سبحان برای تسبیح و فجار و حماد برای فجره و محمده، به اتفاق و اجماع آنرا عملی نیست». در عوامل ملا محسن آمده: «اسم حدث» و آن اگر عَلَم باشد، مانند: فجار برای فجره، یا (مصدر) میمی باشد مانند محمده، یا بر وزن مصادر ثلاثی باشد و در مورد غیرثلاثی استعمال شود مانند: اَغتسلُ غسلاً، وَ اَتوضؤُ وُضوءً، پس اسم مصدر، و الا مصدر است، مانند: ضرب و اکرام».
تهانوی در کشاف اصطلاحات الفنون آورده: «مولوی عبدالحکیم در حاشیهء عبدالغفور گوید: مصدر موضوع حدوث ساده است بدون اعتبار نسبت آن به فاعل یا متعلقی دیگر. پس معنی مصدری از مقولهء فعل یا انفعال است، و آن امریست غیرقارالذّات، و حاصل بالمصدر هیئت قارهء مترتبه علیه است، مثلاً حمد بمعنی مصدری «ستودن» و حاصل مصدر آن «ستایش» است. از آنچه گفته شد، مستفاد گردید که اسم مصدر اسم حدث غیرجاری بر فعل است(1) و در شرح نصاب صبیان قهستانی مذکور است که اسم مصدر پنج قسم است: اول وصف حاصل مر فاعل را و قائم به او و مترتب بر معنی مصدری که آن تأثیر است، و این قسم را حاصل مصدر نیز گویند، چنانچه در تلویح مذکور است، و جمیع مصادر را بر این معنی اطلاق کنند، مثل جواز بمعنی روائی و روا بودن، اول معنی اسمی است، و دوم معنی مصدری. و فرق میان مصدر و حاصل مصدر در جمیع الفاظ بحسب معنی ظاهر است، و در بعض الفاظ بحسب لفظ نیز، مثل فعل بکسر فاء «کردار» و بفتح فاء «کردن»، و حاصل مصدر را نیز اطلاق کنند بر مصدر مستعمل بمعنی متعلق فعل، مثل خلق بمعنی مخلوق، چنانچه از شرح عقائد در بحث افعال عباد مستفاد میگردد، و قریب به این است آنچه در امالی ابن حاجب مذکور است. اسمی که وسیلهء فعلی گردد مثل اکل چون بمعنی آنچه خورده شود استعمال یابد، او را اسم مصدر گویند، و چون بمعنی خوردن باشد، او را مصدر گویند. دوم اسمی است مستعمل بمعنی مصدر که فعلی ازو مشتق نگشته مثل قهقری. و این در امالی ابن حاجب مذکور است. سوم مصدر معرفه مثل فجار که اسم «الفجور» است. چهارم اسمی است بمعنی مصدر و خارج از اوزان قیاسیهء مصدر، مثل سقیاً و غیبه که اسم سقی و اغتیاب است، و این قسم در کلام عرب بسیار است. پنجم اسمی است مرادف مصدر، مصدَّر به میم، او را مصدر میمی نیز گویند، مثل: منصرف و مکرم، این در رضی مذکور است».
اسم مصدر و حاصل مصدر در زبان فارسی: شمس الدین محمد بن قیس رازی در المعجم، در کلمات «روش» و «دهش» و «پرورش» گوید که شین «معنی مصدر دهد»(2)و نامی برای این نوع کلمات یاد نمیکند. مؤلف برهان قاطع در مقدمهء کتاب خود، شین را در کلمات «دانش» و «خواهش» و «آموزش» مفیدِ «معنی حاصل مصدر» میداند، و در کلمات «سربخشی» و «زربخشی» و «مشک بیزی» و «گل ریزی» گوید که یاء «افادهء مصدر میکند» و در باب کلمات «خوانندگی» و «سازندگی» و «بخشندگی» و همچنین کلمات «رفتار» و «گفتار» و «کردار» گوید: «گی و آر معنی حاصل مصدر دهد». مؤلفین فرهنگ جهانگیری و فرهنگ رشیدی نیز همین اقوال را آورده اند. نویسندهء «صرف و نحو زبان فارسی»(3) گوید: «از مصدر، حاصلی دیگر بیرون آورند و آنرا حاصل مصدر گویند، مثل روش که حاصل از رفتن است و کنش که حاصل از کردن است، و کُشش که حاصل از کشتن است و مثل رفتار که حاصل رفتن است و گفتار و کردار که حاصل گفتن و کردن است». از محققین معاصر برخی نیز اسم مصدر و حاصل مصدر را یکی دانسته اند و بعضی مصادر مختوم به شین و هاء غیرملفوظ (مانند روش، گردش، کوشش، مویه، پویه، ناله) را اسم مصدر، و مصادر مختوم به آر (مانند گفتار، رفتار، دیدار) را حاصل مصدر دانسته اند، ولی از لحاظ دستور زبان فرقی بین این دو نوع نمیتوان قائل شد.
تعریف اسم مصدر: اسم مصدر، اسمی است که دلالت بر معنی مصدر کند، مانند: دانش، نیکی، خنده، گفتار.
علائم اسم مصدر:
1) ـِـ شن. 2) ـِـ ش.
در پهلوی اسم مصدر مختوم به -ِ شن(4) وجود داشته و معادل آن در پازند ـَ شن(5) و -ِ شن(6) و ـِ یشن(7) است، مانند: کنشن (کنش)، ستایشن (ستایش). در فارسی این نشانهء قدیم فقط در چند کلمه بصورت اصل بجا مانده: پاداشن (در پهلوی پات دهشن)(8) که غالباً بفتح شین آمده :
یگانه ای که دو دستش گهِ عطا بدهد
هزار فایده با صدهزار پاداشَن.
لامعی گرگانی.
و نیز داشن (پهلوی دهشن)(9) که آن نیز بفتح شین آمده :
چه کنم که سفیه را به نکوی(10)
نتوان نرم کردن از داَشن.لبیبی.
و نیز بوشن (پهلوی بوشن(11)) : اما بیان مقدمهء اول، که مردم در تحویل است، از آن روشن گردد که اندر بوشن و گردش خود نگرد، که نطفه بود و طفلی گشت. (بابا افضل کاشی. مصنفات جاودان نامه چ مهدوی - مینوی ص 50). و کلمات: گوارشن، گذارشن و منشن نیز در فرهنگها ضبط شده. این شین را «شین مصدری» و اسم مصدر مختوم بدان را «مصدر شینی» و بتعبیر اصح اسم مصدر شینی نامند.
موارد استعمال: اسم مصدر شینی مانند اسم مصدرهای دیگر غالباً بجای مصدر بکار میرود، اما بعض آنها متدرجاً در استعمال بمنزلهء اسم عام شده است مانند: خورش که نخست بمعنی خوردن باشد و نیز بمعنی خوردنی و نیز چیزی که با نان خورند و انواع پختنیها که با برنج خورند :
چنین جای بودش خرام و خورش
که باشدش از خوردنی پرورش.فردوسی.
و همچنین پوشش بمعنی پوشیدن و جامه و لباس هر دو آمده است :
از آن چون خور و پوشش آمد بدست
دل اندر فزونی نبایدت بست.
اسدی طوسی.
و چون معالجت خواهی کردن، اندیشه کن از خورشهاء پیران و جوانان و بیمارخیزان (قابوسنامه). پوشش از جلود کلاب و فارات و خورش از لحوم آن و میته های دیگر. (جهانگشای جوینی).
ساختمان اسم مصدر شینی. 1- «-ِ ش» غالباً بریشهء فعل که منطبق بر دوم شخص امر حاضر (مفرد امر حاضر) است ملحق گردد :
ای مج کنون تو شعر من از بر کن و بخوان
از من دل و سگالش، از تو تن و روان.
رودکی.
اگر روزی از تو پژوهش کنند
همه مردمانت نکوهش کنند.ابوشکور بلخی.
بکار دهر مولش گرچه بد نیست
ولی تأخیر کردن از خرد نیست.
ابوشکور بلخی.
بده داد من از لبانت و گرنه
سوی خواجه خواهم شد از تو بگرزش(12).
خسروی.
سگالش بدینسان درانداختند
بپرداختند و برون تاختند.فردوسی.
پرستیدن داور افزون کنید
ز دل کاوش دیو بیرون کنید.فردوسی.
که دانم که چون این پژوهش کنید
بدین رای بر من نکوهش کنید.فردوسی.
بکوشش از آن کرد پوشش بجای
بگستردنی هم بد او رهنمای.فردوسی.
چو بهرام دست از خورشها بشست
همی بود بیخواب و ناتندرست.فردوسی.
سلیح تن آرایش خویش دار
بود کت شب تیره آید به کار.فردوسی.
بدانش ورا آزمایش کنید
هنر بر هنر برفزایش کنید.فردوسی.
پرستنده باش و ستاینده باش
بکار پرستش فزاینده باش.فردوسی.
نه گاوستم ایدر نه پوشش نه خر
نه دانش نه مردی نه پا و نه پر.فردوسی.
که هر چیز کو سازد اندر بوش
بدان سو کشد بندگان را روش.فردوسی.
پراکنده شد ترک سیصد هزار
بجایی نبد کوشش و کارزار.فردوسی.
ستاره شمر گفت کای شهریار
ازین گردش چرخ ناپایدار...فردوسی.
همه خوابها پیش ایشان بگفت
نهفته پدید آورید از نهفت
کس آن را گزارش ندانست کرد
پر اندیشه شان شد دل و روی زرد.
فردوسی.
بهوش آمد و باز نالش گرفت
بر آن پور کشته سگالش گرفت.فردوسی.
دگر گفت هر کس نکوهش کند
شهنشاه را چون پژوهش کند.فردوسی.
شما دیرمانید و خرم بوید
برامش سوی ورزش خود شوید.فردوسی.
نگارا من از آزمایش به آیم
مرا باش تا بیش ازین آزمایی.فرخی.
همیشه تا خورش و صید باز باشد کبک
چنان کجا خورش و صید یوز باشد رنگ.
فرخی.
اینت خوشی و اینت آسانی
روز صدقه ست و بخشش و قربان.
فرخی (دیوان ص 266).
سنگ بی نمچ و آب بی زایش
همچو نادان بود به آرایش.عنصری.
و ساعات و اوقات را بخشش کرده بود. (تاریخ سیستان ص 315). تاریخها دیده ام بسیار... پادشاهان گذشته را که خدمتکاران ایشان کرده اند و اندر آن زیادت و نقصان کرده اند و بدان آرایش آن خواسته اند (تاریخ بیهقی).
بهر جای بخشایش از دل بیار
نگر تا همی چون کند روزگار.اسدی.
خورش را گوارش می افزون کند
ز تن ماندگیها به بیرون کند.اسدی.
هر چه بجنبد اندرین جوهر نرم از نباتی و حیوانی، از جنبش باز نماند (زادالمسافرین ناصرخسرو). یا هستی ایشان هیچگونه به این مایه محسوسات و به آمیزش و جنبش اندر بسته نبود تا مر ایشان را تصور شاید کردن بی پیوند مایه و جنبش... (دانشنامهء علائی، الهیات چ انجمن آثار ملی صص3-4). و مثال کیفیت: درستی و بیماری و پارسائی و بخردی و دانش... (دانشنامهء علائی الهیات صص 28 - 29).
من همچو توام ز من چرائی تو خجل
تو خارش تن داری و من خارش دل.
ابوالفرج رونی.
نه دراز و دراز یازش او
امل خصم را کند کوتاه.ابوالفرج رونی.
تا تابش و منفعت او (آفتاب) بهمه چیزها برسد (نوروزنامه ص3).
تا که بنشست خواجه در بالش
بالش آمد ز ناز در بالش.سنائی.
اسباب سکون و استنامت و فراغ بال و استقامت و نعمت رامش و آرامش و خفض عیش و آسایش ایشان را مهیا و مهنّا گردانید. (التوسل الی الترسل ص 16).
خاقانی آن کسان که طریق تو میروند
زاغند و زاغ را روش کبک آرزوست.
خاقانی.
کشیشان را کشش بینی و کوشش
بتعلیم چو من قسیس دانا.خاقانی.
برین گوشه رو می کند دستگار
بر آن گوشه چینی نگارد نگار
نبینند پیرایش یکدگر
مگر مدت دعوی آید بسر.نظامی.
بفرمود شه تا دلیران روم
نمایند چالش(13) در آن مرز و بوم.نظامی.
بفرمود شه تا دلیران روم
نمایند چالش(14) در آن مرز و بوم.نظامی.
گهی دل برفتن گرایش کند
گهی خواب را سر ستایش کند.نظامی.
بارگاهی بدو نمود بلند
گسترشهای بارگاه پسند.نظامی.
صبح اگر کشتی نفس را در دهان
کی رسیدی این بشولش در جهان.عطار.
دواب چو دل اهل حصار در جوشش. (مقدمهء جوامع الحکایات عوفی).
پس او در شکم پرورش یافته است
او نمی خندد ز ذوق مالشت
او همی خندد بر آن اسگالشت.
مولوی (مثنوی).
زانبوب معده خورش یافته است.(بوستان).
ز باریدن برف و باران و سیل
به لرزش در افتاده همچون سهیل.(بوستان).
بخشایش الهی، گمشده ای را در مناهی، چراغ توفیق فرا راه داشت. (گلستان).
سراینده مرغی ازین بوستان
سرایش چنین کرد با دوستان.امیرخسرو.
با بلاهای عشق ورزش کن
خویشتن را بلند ارزش کن.اوحدی.
ببوی جود وی آینده سایلان به جنابش
بلی که مشک بخود ره نماید از دمشش.
ابن یمین.
آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرفست
با دوستان مروت، با دشمنان مدارا.حافظ.
برحمت سر زلف تو واثقم، ورنه
کشش چو نبود از آنسو، چه سود کوشیدن.
حافظ.
حضرت خواجهء ما اگر بمنزل درویشی میرفتند، جمیع فرزندان و متعلقان و خادمان او را پرسش میکردند، و خاطر هر یک را بنوعی در می یافتند. (انیس الطالبین بخاری).
توضیح: قاعدهء مذکور مستثنیاتی دارد:
1 - «ـِ ش» به ریشهء فعل (که غیرمنطبق بر فعل امر است) ملحق گردد، و آن ممکن است ریشهء حقیقی فعل باشد، یا اسمی بود که از آن بتوان فعل ساخت، مانند «انجامش» (که «انجام» فعل امر نتواند بود) :
تو گفتی همی روز انجامش است
یکی رستخیز است و بی رامش است.
(منسوب به فردوسی).
و «رامش» (که «رام» فعل امر محسوب نمی شود) :
چنین داد پاسخ که اسفندیار
نفرمودمان رامش و میگسار.فردوسی.
پادشه پاسبان درویش است
گرچه رامش به فر دولت(15) اوست.(گلستان).
منش از ریشهء من(16) است و در پهلوی منشن(17)آمده است بمعنی اندیشیدن :
معجز پیغمبر مکی تویی
به کنش و به منش و به گُوِشت.
محمدبن مخلد سگزی.
ولیکن هر آنکس گزیند منش
بباید شنیدش بسی سرزنش.فردوسی.
2 - «-ِ ش» به مفرد امر حاضر (که عیناً بر ریشهء فعل منطبق نیست) پیوندد:
«آفرینش» که به آفرین (امر) پیوسته نه به آفری (ریشهء فعل) : ایزد تعالی آفتاب را از نور بیافرید... که در آفرینش وی ایزد تعالی را عنایت بیش از دیگران بوده است.(نوروزنامه). «دهش» که به ده (امر) پیوسته نه به دا (ریشهء فعل) :
بداد و دهش یافت آن نیکویی
تو داد و دهش کن فریدون تویی.فردوسی.
بداد و دهش کوش و نیکی سگال
ولی را بپرور، عدو را بمال.اسدی.
«ستایش» که به ستای (امر) پیوسته نه به ستو (ریشه) :
سزای ستایش دگر گفت کیست
اگر بر نکوهیده باید گریست.فردوسی.
«کنش» که به کن (امر) پیوسته نه به کر (ریشه) :
معجز پیغمبر مکی تویی
به کنش و به منش و به گُوِشت.
محمدبن مخلد سگزی.
3 - «-ِ ش» اسم مصدر به صفت ملحق شود:
الف) به صفت مطلق: چنانکه «پیدایش» از «پیدا» آمده. «نرمش» از: «نرم» در نظام ایران و مطبوعات مستعمل است.
ب) به صفت مشبهه: چنانکه «رهایش» از «رها» صفت مشبهه از «رهیدن» و «رستن». نام یکی از مؤلفات ناصرخسرو «گشایش و رهایش» است. «گنجایش» از «گنجا» صفت مشبهه از گنجیدن آمده.
استثناء: 1- ناصرخسرو در غالب مؤلفات منثور و منظومه های خویش «بودش» را بمعنی وجود و هستی آورده:
لازم شده ست کون بر ایشان و هم فساد
گرچه ببودش اندر آغاز دفترند.ناصرخسرو.
بیرونْت کنند از در مرگ
چون از در بودش اندرآیی.ناصرخسرو.
و این کلمه از «بود» مصدر مرخم معادل مفرد مغایب ماضی مطلق با «-ِ ش» اسم مصدر ترکیب شده. باید دانست که مردم نقاط جنوبی خراسان امروزه هم «بودش» را بمعنی «اقامت» استعمال کنند و خود این استعمال مؤید صحت آنست.
2- «نمونش» اسم مصدر است مرکب از نمون (نمودن) + «ـِ ش» اسم مصدر. نظامی این کلمه را بمعنی رهنمایی و نمودار آورده :
مرد سرهنگ از آن نمونش راست
از سر خون آن صنم برخاست.
نظامی (هفت پیکر).
گفت تا باشد از نمونش رای
گفتن از ما و ساختن ز خدای.
نظامی (هفت پیکر).
و از این قبیل است «برینش» مرکب از: برین (بریدن). + «ـِ ش» اسم مصدر، بمعنی قطع :پس جسم آن بود که چون درازیی بنهی اندر وی درازیی دیگر یابی برنده ورا بقائمه و درازی سوم بر آن هردو درازی بر قائمه ایستاده هم بر آن نقطه که برینش پیشین بر وی بود... . (دانشنامهء علائی. الهیات چ انجمن آثار ملی صص 12-13). و پدید کردیم که این محال است و نشاید که زمانی بود ناقسمت پذیر، والاّ اندر وی برینش راهی بود ناقسمت پذیر... . (دانشنامهء علائی. الهیات ص 128).
دلی باید اندیشه را تیز و تند
برینش نیاید ز شمشیر کند.نظامی.
تبصرهء 1- هر گاه ریشهء فعل یا فعل امری که برای ساختن اسم مصدر شینی بکار میرود، مختوم به «ا» (= - ای) باشد، بهنگام الحاق به «ـِ ش» اسم مصدر، پس از «ا» «ی» افزایند: فرما، فرمایش. پیرا، پیرایش. آرا، آرایش.
تبصرهء 2- در کلمات مختوم به - و (= - وی) نیز بهنگام اتصال به «ـِ ش» اسم مصدر، پس از - و جایز است «ی» افزایند: گو، گویش (گُوِش هم آمده).
کلمات مرکب: در فارسی «ـِـ ش» اسم مصدر در کلمات مرکب بسیار بکار میرود، موارد استعمال این نوع کلمات ازینقرار است:
1- کلمات مرکب مختوم به «ـِ ش» اسم مصدر، گاه معنی اسم مصدر دهند، مانند غالب کلمات بسیط مختوم به « ـِ ش» :
ولیکن هر آنکو گزیند منش
بباید شنیدش بسی سرزنش.فردوسی.
و بطمع سود خویش سرزنش خلق نجوید (قابوسنامه). «پندار دانش» قرینهء جهل مرکب است و در المعجم شمس قیس آمده. (سبک شناسی ج 3 ص 34).
2- هر گاه در کلمات مرکب مختوم به «ـِ ش» اسم مصدر، کلمهء اول صفت باشد، کلمهء مرکب معنی صفت فاعلی دهد :
دگر گفت کای شاه برترمنش
همی عیب جویت کند سرزنش.فردوسی.
جهاندارِ باداد نیکوکنش(18)
فشانندهء گنج بی سرزنش.فردوسی.
خردنگرش بزرگ زیان مباش. (قابوسنامه). بسیار بیشی بود که کمی بار آرد، و خردنگرش(19) بزرگ زیان باشد. (قابوسنامه).
تا گشتم دور، دورم از خواب و خورش
بسیارزیان باشد اندک نگرش.(قابوسنامه).
تو نیکوروش باش تا بدسگال
بنقص تو گفتن نیابد مجال.سعدی (گلستان).
3- گاه اسم مصدر شینی با اسم فاعل مرخم و مزید مؤخر فاعلی ترکیب شود و جمعاً معنی صفت فاعلی دهد :
چنین گفت کای شاه دانش پذیر
بمرگ بداندیش رامش پذیر.فردوسی.
ز رامشگران رامشی کن طلب
که رامش بود نزد رامشگران.منوچهری.
گوییم آفریدن این چیزهاءِ دانستنی و آوردن مراین نفس دانش جوی را اندر مردم... چنانست. (جامع الحکمتین ناصرخسرو).
سخن را گزارشگر نقشبند
چنین نقش برزد به چینی پرند.نظامی.
خداوند بخشندهء دستگیر
کریم خطابخش پوزش پذیر.
سعدی (بوستان).
نبینی که پیش خداوند جاه
نیایش کنان دست بر سر نهند.
سعدی (گلستان).
4- جزو اول بعض کلمات مرکب مختوم به «ـِ ش» اسم مصدر، ادات سلب است و پیشینیان آن کلمات را هم بمنزلهء اسم مصدر بکار برده اند، مانند :
زآنک بی خواهِ تو خود کفرِ تو نیست
کفر بی خواهش تناقض گفتنی است.مولوی.
و هم مانند صفت فاعلی استعمال شود :
تو گفتی همی روز انجامش است
یکی رستخیز است و بی رامش است.
(منسوب به فردوسی).
زیر کبود چرخ بی آسایش
هرگز گمان مبر که بیاسایی.ناصرخسرو.
5- اما اسم مصدر شینی مسبوق به «با» در حکم صفت است: بادانش، بابینش.
سماعی بودن اسم مصدر شینی: اسم مصدر مختوم به «ـِ ش» سماعی است نه قیاسی. از همهء افعال، اسم مصدر شینی شنیده نشده است. قاعده ای برای جواز یا عدم جواز استعمال اسم مصدرهای شینی از افعال در دست نیست و بطور مثال میتوان گفت که از مصادر ذیل، اسم مصدر شینی در نوشته های فصحاء دیده نشده است: آختن، آشفتن(20)، آماسیدن، افراشتن، افتادن، افکندن، انداختن، اندوختن، افشاندن، پنداشتن، چکیدن، خشکیدن، خواندن، رستن (رهایش از مصدر دیگر همین فعل یعنی رهیدن است)، شدن، فشردن، شکفتن، شنیدن (شنودن)، کوفتن، غنودن، گسیختن، گرفتن، نهفتن، نوشتن، ماندن و غیره. بعضی «گسترش» را نیز غیرمستعمل دانسته اند، و حال آنکه این اسم مصدر بکار رفته :
بارگاهی بدو نمود بلند
گسترشهای بارگاه پسند.نظامی.
مخصوصاً از ریشه های غیرحقیقی، اسم مصدر بندرت آمده است، مانند خرامش و لنگش. درین فعلها بهنگام لزوم همان ریشه بجای اسم مصدر استعمال میشود، مانند: جنگ، شتاب، ترس، خواب، خرام، فشار، هراس و غیره. همچنین از مصادر مأخوذ از مصدرهای عربی، مانند: رقص، فهم، بلع، طلب و غارت اسم مصدر شینی ساخته نمیشود. علاوه برین از بسیاری از افعال که اسم مصدر شینی ندارند، مصدر مرخم (= سوم شخص مفرد ماضی) آید، مانند: شکست، گشت، نهفت؛ و یا بجای اسم مصدر شینی اسم مصدر یایی استعمال شود، مانند: چشایی، شنوایی.
توضیحاتی راجع به بعض کلمات مختوم به شین (اسم مصدر شینی و غیر اسم مصدر):
1 و 2- آبشخوار، آبشخور؛ مؤلف نهج الادب در فصل «بیان زیادت» آرد: «شین نقطه دار... خواجه حافظ گوید:
ما برفتیم و تو دانی و دل غمخور ما
بخت بد تا بکجا می برد آبشخور ما».
و آبشخور مرکبست از: آب+ ش+ خور، بمعنی «جائی از رود یا نهر یا حوض که از آن آب توان خورد یا برداشت(21)» :
جهاندار محمود شاه بزرگ
به آبشخور آرد همی میش و گرگ.
فردوسی.
دستش نگیرد حیدرم، دستم نگیرد عُمَّرش
رفتم پس آبشخورم، او از پس آبشخورش.
ناصرخسرو.
و «آبشخوار» نیز بهمین معنی آمده: «التشریع؛ به آبشخوار آوردن». (مصادر زوزنی)(22).
3- آرش؛ بمعنی «معنی» دساتیری و مجعول است. رجوع به فرهنگ دساتیر چ هند ص 230 و رجوع به هرمزدنامه تألیف پورداود ص 315 شود.
4- آیش؛ از مصدر «آمدن» در نظم و نثر فصیح استعمال ندارد، اما در بعض لهجه های محلی (نواحی طهران و قزوین و اصفهان و کرمان و غیره) متداول است. (همایی، گفتار در صرف و نحو فارسی مجلهء فرهنگستان سال 1 شمارهء 2 ص 66). «آیشت» نیز تلفظ کنند و صورت اخیر در میان عوام بیشتر رواج دارد(23).
5- بالش؛ مؤلف نهج الادب گوید: «شین منقوطه در آخر الفاظ افادهء نسبت کند همچو... «بالش» بوزن مالش، آنچه زیر سر نهند و برین قیاس (است) «بالین» به یا و نون نسبت، چرا که مرکب است از «بال»، چرا که در اصل از پرهای مرغان می آکندند...»، اما این «ش» بالش (بمعنی آنچه زیر سر نهند، متکا) از سانسکریت «برهیس»(24) و اوستا «برزیش»(25) است و در پهلوی «بالِشن»(26) آمده و «ن» آن بر اثر شباهت غلط (با اسم مصدرهای دیگر) ناشی شده است(27).
6 و 7- بخشایش و بخشش؛ «بخشش» اسم مصدر است از بخشیدن بمعنی داد و دهش و در پهلوی بَخْشِشْن(28) بمعنی تقسیم و توزیع آمده و بهمین معنی در فارسی نیز بکار رفته است. اما «بخشایش» از مصدر «بخشودن» بمعنی درگذشتن از گناه و عفو است(29) و در پهلوی َاپخشایشن(30) آمده :
ز بخشایش و بخشش و راستی
نبینم همی بر دلش کاستی.فردوسی.
معهذا بخشیدن در فارسی بجای بخشودن بکار رفته : (ملک) گفت بخشیدم (پسری دزد را) اگر چه مصلحت ندیدم. (گلستان).
8 و 9- پالایش و پالش. «پالش» در ترکیب «پالشگاه» غلط است زیرا ریشه و فعل (امر) از پالاییدن (پالودن) «پالا» است، پس «پالایش» اسم مصدر است (با آلایش، آسایش مقایسه شود) بمعنی تصفیه و صافی کردن و توسعاً بمعنی وضع و حط :
از ایشان ترا دل پر آرایش است
گناه مرا نیز پالایش است.فردوسی.
فرهنگستان «پالایش» را بمعنی تصفیه(31)
گرفته است، اخیراً پالایشگاه را بتصفیه خانه (نفت) اطلاق کرده اند.
10- پوزش، بمعنی عذر و معذرت و عذرآوردن و معذرت خواستن باشد :
پوزش بپذیرد و گناه ببخشد
خشم نراند، بعفو کوشد و غفران.رودکی.
چو از دور شه دید برپای خاست
بسی پوزش اندر گذشته بخواست.فردوسی.
و آن اسم مصدر است از پوزیدن (32) که در ویس ورامین فخرالدین گرگانی آمده:
نه پوزد جانت را از درد و آزار
نه شوید دلْت را از داغ و تیمار(33).
و مشتقات مصدر مزبور (جز اسم مصدر) امروز مورد استعمال نیست.
11- چربش، مؤلف نهج الادب گوید: «شین منقوطه در آخر الفاظ افادهء نسبت کند همچو... «چربش» منسوب به «چرب» بسحاق اطعمه گوید:
ببوی سر که و چربش بتلخی رفتم از دنیا
ولیکن شعر شیرینم بماند تا جهان باشد.»
چربش در پهلوی چرپشن(34) آمده، در اینجا نیز مانند «بالش» شین اسم مصدر در فارسی (و -ِ شن در پهلوی) بتقلید اسم مصدرهای دیگر بکلمه افزوده شده.
12- چندش، در تداول عوام چندش بمعنی جنبش اعصاب توأم با نفرت بکار رود. در پهلوی چندشن(35) بمعنی حرکت آمده ولی این اسم مصدر و مصدر مفروض آن «چندیدن» در نظم و نثر دیده نشده.
13- کرنش، «کرنش» بمعنی تعظیم کردن و سرفرود آوردن در مقابل بزرگان، لغتی است ترکی و در ترکی جغتائی «گورنیش» بمعنی سلام کردن، اطاعت کردن و بریاست شناختن است(36) و آنرا با اسم مصدر فارسی نباید مشتبه کرد.
14- نیازش، مؤلف نهج الادب در فصل «بیان زیادت» گفته: «شین نقطه دار، چون «نیازش» مزید علیه «نیاز» است. فخر جرجانی در مثنوی ویس و رامین گوید:
سروشان را بنام نیک بستود
نیازشهای بی اندازه بنمود»
نیازش در فرهنگها نیامده و در موضع دیگر از نظم و نثر دیده نشده و بیت فوق هم در ویس و رامین طبع تهران بدین صورت است:
سروشان را بنام نیک بستود
نیایشهای بی اندازه بنمود. و «نیایش» (پهلوی نیایشن(37) بمعنی ستایش) صحیح است.
15- یورش، این کلمه ترکی شرقی است بمعنی تاخت و تاز(38) و پس از حملهء مغول وارد فارسی شده است.
-ِشت: این مزید مؤخر، معادل -ِ شن پهلوی و پازند و ـِ ش فارسی است. همین علامت در فارسی نیز وجود داشته است :
معجز پیغمبر مکی تویی
به کنش و به منش و به گُوِشت.
محمدبن مخلد سگزی.
بگفتار گرسیوز بدکنشت
بنوّی درختی ز کینه بکشت.فردوسی.
نان آن مدخل ز بس زشتم نمود
از پی خوردن گوارشتم نبود.رودکی.
داشاذ و دهشت و داشن، عطا بود. (لغت فرس اسدی).
بحری که عید کرد بر اعدا بپشت ابر
از غرّه اش درخش و ز غرّشت تندرش.
خاقانی.
قرص لیموی و گوارشت لطیف عنبر
گلشکر باشد و گلقند و شراب و دینار.
بسحاق اطعمه.
و از این قبیل است: رامشت، پاداشت :
خدایگان جهان آنکه از خدای جهان
جهانیان را پاداشت است و بادافراه.
سراج الدین راجی.
در تداول عامه، امروزه نیز بجای خورش «خورشت» و بجای بُرِش «بُرِشت» گویند.
ی: در پهلوی این مزید مؤخر بصورت «ایه» برای ساختن اسم معنی و اسم مصدر بکار میرود:
پاتخشاهیه(39) (پهلوی)، پادشاهی (فارسی). نیوکیه(40) (پهلوی)، نیکی (فارسی). چیگونیه(41) (پهلوی)، چونی، چگونگی (فارسی).
تلفظ: این یاء در قدیم هم مانند امروزه «ی» معروف شناخته و «ای»(42) تلفظ میشده، و بهمین جهت قافیه کردن کلمات مختوم به «ی» مزبور با «ی» نکره جایز نبوده.
تسمیه: «ی» مورد بحث از انواع ادات اسم مصدر یا حاصل مصدر است، و آنرا «یای مصدری» و «یای مصدریه» یا «یای اسم مصدر» و «یای حاصل مصدر» نامند.
موارد استعمال: 1 - کلمات مختوم به «ی» اسم مصدری غالباً بمعنی اسم مصدر بکار روند و مثالهای آن از این پس بیاید.
2- گاه «ی» اسم مصدر در آخر کلمات بمعنی «ـ گری» آید، چون: جادویی، پسری، برادری، پدری، فرزندی، صوفیی، ساقیی :سال ششم ساقیی فرمودی. (سیاست نامه). از بلیناس درخواستند که ملک طاسیس را به افسون بیارد تا ایشانرا ساقیی کند. همچنان کرد، ملک بی خویشتن تا سحرگاه ساقیی همی کرد. (مجمل التواریخ و القصص). شیخ ما گفت که ما در آن بودیم تا خود را بجامهء صوفیان بیرون آریم و ساعتی صوفی باشیم، این گربه بر صوفیی ما شاشید. (اسرار التوحید).
صوفیی باشد بنزد این لئام
الخیاطه و اللواطه و السلام.مولوی (مثنوی).
3- گاه «ی» مزبور معرِّف دین، مذهب، مسلک، نحله، طریقه و شیوه است : بدانک برده خریدن و علم آن از جملهء فیلسوفی است. (قابوسنامه).
بمیرید از چنین جانی کزو کفر و هوی خیزد
ازیرا در چنان جانها فروناید مسلمانی.
سنائی.
مجردی و قلندری را مایهء شادمانی و اصل زندگانی دانید. (لطایف عبید زاکانی).
گر مسلمانی ازین است که حافظ دارد
آه اگر از پی امروز بود فردایی.حافظ.
4- گاه، علاوه بر معنی اسم مصدر، عمل و حرفه و شغل را رساند. این نوع بر سه قسم است:
الف: «ـ ی» به کلمات بسیط (غیرمرکب) پیوندد: مطربی، قوّادی، مذکرّی، معلّمی، مستنطقی، سمساری، خیّاطی، صحّافی، صرّافی، جرّاحی، عکاسی، طبّاخی، خرّازی، خبّازی، قنّادی، رانندگی، بافندگی : چون علم شرع که تا در کار قضا... و مذکری نرود، نفع دنیا به عالم نرسد. (قابوسنامه).
رو مسخرگی پیشه کن و مطربی آموز
تا داد خود از کهتر و مهتر بستانی.
عبید زاکانی.
مسخرگی و قوّادی... پیشه سازید تا پیش بزرگان عزیز باشید. (لطایف عبید زاکانی).
ب: «ـ ی» مزبور به اسم فاعل مرخم یا صفات فاعلی مختوم به ادات (نظیر: کار، گار، گر) پیوندد. جزو دوم این نوع کلمات از اینقرار است:
بازی- کبوتر (کفتر) بازی، قماربازی، گاوبازی و غیره.
بُری- چوب بری، تخته بری، شیشه بری. جیب بری و غیره.
بَری- مسافربری (بنگاه).
بندی- علاقه بندی، ماست بندی و غیره.
پزی- آش پزی. فرنی پزی یخنی پزی، حلیم پزی، کاشی پزی، گچ پزی، آجرپزی، مزدی پزی و غیره.
تابی- نخ تابی، موتابی، زه تابی و غیره.
تراشی- قالب تراشی، پیکرتراشی، سنگتراشی و غیره.
چینی- حروف چینی(43)، گل چینی(44).
خوانی- روضه خوانی، تعزیه خوانی، شمرخوانی، علی اکبرخوانی، قرآن خوانی و غیره.
داری- ترازوداری، قپان داری، میانداری (در زورخانه)، خانه داری، علم داری، گله داری، چارواداری، باغداری، مالداری، مرغداری، کرسی داری و غیره چون علم شرع که در روزگار قضا و قسام و کرسی داری نرود. (قابوسنامه).
دوزی- لحاف دوزی، لباس دوزی، پینه دوزی، پاره دوزی، پیراهن دوزی، پالان دوزی و غیره.
رزی- رنگرزی.
ریسی- ریسمان ریسی، چرخ ریسی، نخ ریسی، دوک ریسی و غیره.
زنی- دف زنی، خشت زنی، باسمه زنی، پنبه زنی، مهره زنی (در صحافی)، قلم زنی، و غیره : مسخرگی و قوادی و دفزنی... پیشه سازید. (لطائف عبید زاکانی).
سازی- ساعت سازی، پستایی سازی (رویهء کفش سازی)، چیت سازی، سماورسازی، صندوق سازی، صندلی سازی، جعبه سازی، حلبی سازی، کاشی سازی، چرم سازی، دندان سازی، داروسازی، و غیره.
شویی- لباس شویی. طلاشوئی.
فروشی- میوه فروشی، کلاه فروشی، چوب فروشی، گل فروشی، سقط فروشی، لوازم التحریرفروشی، امانت فروشی، کتابفروشی، دوافروشی، خرده فروشی. فرش فروشی، لولافروشی، کهنه فروشی و غیره.
کاری- تراشکاری، جوشکاری (لحیم)، آب کاری، (آب دادن فلزات)، سوهان کاری، گل کاری، گِل کاری، لحیم کاری، منبت کاری، مذهب کاری و غیره.
کشی- خاکروبه کشی، آب حوض کشی، ارّه کشی، روغن کشی، سیم کشی و غیره.
کوبی- رویه کوبی (کفش)، آهن کوبی، بوریاکوبی، توفال کوبی، برنج کوبی، خال کوبی، باروت کوبی.
گاری- آموزگاری و غیره.
گردی- دوره گردی، ولگردی، خیابان گردی و غیره.
گری- تقویم گری، مولودگری، ریخته گری، سپاهی گری، آهنگری، زرگری، شیشه گری، مسگری، آرایشگری، رفوگری و غیره : و در نجوم یا تقویم گری و مولودگری و... آرایشگری بجد و هزل در او نرود. (قابوسنامه).
گویی- فالگویی، قصه گویی، غیب گویی : و در نجوم... و فالگویی.... بجد و هزل در او نرود. (قابوسنامه).
گیری- معرکه گیری، روغن گیری، خمیرگیری و غیره.
نویسی- کاغذنویسی، نامه نویسی، دعانویسی، ماشین نویسی و غیره.
5- در کلمات ذیل فن و هنر و شیوه و آیین را رساند: جهانداری، سپاهداری، کلاهداری، سروری، تعزیه گردانی، شمشیرزنی، شمشیربازی، سوارکاری، سوارخوبی، بزم آرایی، مجلس آرایی، انجمن آرایی، پیکرآرایی، عروس آرایی و غیره :
نه هرکه طرف کله کج نهاد و تند نشست
کلاهداری و آیین سروری داند.حافظ.
6- گاه کلمات مختوم به «ی» اسم مصدر، معنی مکان و دکان و سرای دهد. این کلمات نیز بر دو نوعست:
الف- «- ی» به کلمات بسیط (غیرمرکب) پیوندد: قنادی، دباغی، عطاری، صحافی، عکاسی، خرازی، خیاطی، سمساری، صرافی، طباخی، دوزندگی، بافندگی.
ب- «-ی» به اسم فاعل مرخم یا صفات فاعلی مختوم به ادات پیوندد. غالب مواردی را که در بند ب از شمارهء 4 در فوق نقل شده میتوان در این معنی بکار برد.
7- در کلمات ذیل «-ی» ظاهراً معنی رسم و آیین نیز دهد: تاجگذاری، بوریاکوبی، سربازگیری، بله بری، چله بری، عزاداری و غیره.
8- چون «-ی» مورد بحث در آخر کلمهء مرکبی که جزو اول آن اسم و جزو دوم ریشهء فعل (امر حاضر مفرد) باشد، درآید از مجموع مرکب اسم آلت و ظرف سازد: ترشی خوری، ماست خوری، آجیل خوری، شیرینی خوری، آبخوری، قهوه خوری، پالوده خوری، چای خوری (قاشق)، مرباخوری (قاشق)، سوپ خوری (قاشق، کاسه)، آش خوری (کاسه)، روشویی، دست شویی.
9- گاه «-ی» مزبور معنی تشبیه و مانندگی را رساند. مؤلفین غیاث اللغات و آنندراج و نهج الادب این نوع را نوعی مستقل شمرده آنرا «یاء تشبیهی» نامیده اند، و آن بر دو بخش است:
الف- «-ی» مذکور به اسم عام پیوندد: استری، اشتری، خری :
اژدهایی پیشه دارد روز و شب با عاقلان
باز با جهّال پیشه ش گربگی و راسوی.
ناصرخسرو.
آسمان با کشتی عمرم ندارد جز دو کار
وقت شادی بادبانی، وقت محنت لنگری.
انوری.
تا که عروس دولتت یافت عماری از فلک
بهر عماریش کند ابلق گیتی استری.خاقانی.
زاغ به فرّ تو همایی کند
سر که رسد پیش تو پایی کند.نظامی.
ب- «-ی» مزبور به اسم خاص (عَلَم) پیوندد: نمرودی، شدادی، فرعونی، هارونی، سلیمانی، ادریسی، لقمانی، بولهبی، بوذری :
وحید ادریس عالم بود و لقمان جهان، اما
چو مرگ آمد چه سودش داشت ادریسی و لقمانی.
خاقانی.
10- گاه اسم مصدر یایی معنی «عجب» و «زهی» و مانند آنرا رساند :
گر بی تو دمی خون جگر می نخورم
آغشته همی شوم ز خون جگرم
در کار تو، هیچگونه ای پی نبرم
سرگردانی! که من بکار تو درم.عطار.
گفتا که دهان تنگ من روزی تست
سبحان الله تنگ روزی که منم.عطار.
ساختمان اسم مصدر یائی: ساختمان اسم مصدر یائی، بخلاف اسم مصدر شینی، قیاسی است و به کلمات ذیل ملحق گردد:
1- به اسم ذات (عامّ و جامد) پیوندد: آهنی (آهن بودن)، خاکی (خاک بودن)، شیری (شیر بودن)، و از این قبیل است: گرگی، سگی، آذری :
و اما جواب اهل تأیید مر این سؤالات را آنست که گفتند: میان ازل و ازلیت و ازلی فرق است، چنانک بمثل کسی گوید آهن و آهنی و آهنین، یا گوید خاک و خاکی و خاکین، و هر کسی داند که آهنی اندر آهن است. و آهنی میانجی است میان آهن و آهنین، چنانکِ فعل میانجی است میان فاعل و مفعول، و مفعولی مفعول بدان فعل است کز فاعل بدو رسد. (جامع الحکمتین ناصرخسرو).
شیخ گفت: ای جوانمرد! این سگ بزبان حال با بایزید گفت در سبق السبق از من چه تقصیر در وجود آمده است و از تو چه
بفعله المصدر الحق فی العمل
مضافاً او مجرداً او مع اَل
ان کان فعل مع اَن او ما یحل
محلّه و لاسم مصدر عمل.
عبدالرحمن سیوطی در شرح بیت اخیر در «بهجه المرضیه» گوید: «باب اعمال مصدر و اعمال اسم آن (اسم مصدر)... و اسم مصدر را (و آن اسمی است دالّ بر حدث، غیرجاری بر (قیاس) فعل)، اگر غیر عَلَم باشد و (مصدر) میمی نباشد) عمل است (نزد کوفیین و بغدادیین) مانند: و بعد عطائک المائه الرتاعا، پس اگر عَلَم باشد، مانند سبحان برای تسبیح و فجار و حماد برای فجره و محمده، به اتفاق و اجماع آنرا عملی نیست». در عوامل ملا محسن آمده: «اسم حدث» و آن اگر عَلَم باشد، مانند: فجار برای فجره، یا (مصدر) میمی باشد مانند محمده، یا بر وزن مصادر ثلاثی باشد و در مورد غیرثلاثی استعمال شود مانند: اَغتسلُ غسلاً، وَ اَتوضؤُ وُضوءً، پس اسم مصدر، و الا مصدر است، مانند: ضرب و اکرام».
تهانوی در کشاف اصطلاحات الفنون آورده: «مولوی عبدالحکیم در حاشیهء عبدالغفور گوید: مصدر موضوع حدوث ساده است بدون اعتبار نسبت آن به فاعل یا متعلقی دیگر. پس معنی مصدری از مقولهء فعل یا انفعال است، و آن امریست غیرقارالذّات، و حاصل بالمصدر هیئت قارهء مترتبه علیه است، مثلاً حمد بمعنی مصدری «ستودن» و حاصل مصدر آن «ستایش» است. از آنچه گفته شد، مستفاد گردید که اسم مصدر اسم حدث غیرجاری بر فعل است(1) و در شرح نصاب صبیان قهستانی مذکور است که اسم مصدر پنج قسم است: اول وصف حاصل مر فاعل را و قائم به او و مترتب بر معنی مصدری که آن تأثیر است، و این قسم را حاصل مصدر نیز گویند، چنانچه در تلویح مذکور است، و جمیع مصادر را بر این معنی اطلاق کنند، مثل جواز بمعنی روائی و روا بودن، اول معنی اسمی است، و دوم معنی مصدری. و فرق میان مصدر و حاصل مصدر در جمیع الفاظ بحسب معنی ظاهر است، و در بعض الفاظ بحسب لفظ نیز، مثل فعل بکسر فاء «کردار» و بفتح فاء «کردن»، و حاصل مصدر را نیز اطلاق کنند بر مصدر مستعمل بمعنی متعلق فعل، مثل خلق بمعنی مخلوق، چنانچه از شرح عقائد در بحث افعال عباد مستفاد میگردد، و قریب به این است آنچه در امالی ابن حاجب مذکور است. اسمی که وسیلهء فعلی گردد مثل اکل چون بمعنی آنچه خورده شود استعمال یابد، او را اسم مصدر گویند، و چون بمعنی خوردن باشد، او را مصدر گویند. دوم اسمی است مستعمل بمعنی مصدر که فعلی ازو مشتق نگشته مثل قهقری. و این در امالی ابن حاجب مذکور است. سوم مصدر معرفه مثل فجار که اسم «الفجور» است. چهارم اسمی است بمعنی مصدر و خارج از اوزان قیاسیهء مصدر، مثل سقیاً و غیبه که اسم سقی و اغتیاب است، و این قسم در کلام عرب بسیار است. پنجم اسمی است مرادف مصدر، مصدَّر به میم، او را مصدر میمی نیز گویند، مثل: منصرف و مکرم، این در رضی مذکور است».
اسم مصدر و حاصل مصدر در زبان فارسی: شمس الدین محمد بن قیس رازی در المعجم، در کلمات «روش» و «دهش» و «پرورش» گوید که شین «معنی مصدر دهد»(2)و نامی برای این نوع کلمات یاد نمیکند. مؤلف برهان قاطع در مقدمهء کتاب خود، شین را در کلمات «دانش» و «خواهش» و «آموزش» مفیدِ «معنی حاصل مصدر» میداند، و در کلمات «سربخشی» و «زربخشی» و «مشک بیزی» و «گل ریزی» گوید که یاء «افادهء مصدر میکند» و در باب کلمات «خوانندگی» و «سازندگی» و «بخشندگی» و همچنین کلمات «رفتار» و «گفتار» و «کردار» گوید: «گی و آر معنی حاصل مصدر دهد». مؤلفین فرهنگ جهانگیری و فرهنگ رشیدی نیز همین اقوال را آورده اند. نویسندهء «صرف و نحو زبان فارسی»(3) گوید: «از مصدر، حاصلی دیگر بیرون آورند و آنرا حاصل مصدر گویند، مثل روش که حاصل از رفتن است و کنش که حاصل از کردن است، و کُشش که حاصل از کشتن است و مثل رفتار که حاصل رفتن است و گفتار و کردار که حاصل گفتن و کردن است». از محققین معاصر برخی نیز اسم مصدر و حاصل مصدر را یکی دانسته اند و بعضی مصادر مختوم به شین و هاء غیرملفوظ (مانند روش، گردش، کوشش، مویه، پویه، ناله) را اسم مصدر، و مصادر مختوم به آر (مانند گفتار، رفتار، دیدار) را حاصل مصدر دانسته اند، ولی از لحاظ دستور زبان فرقی بین این دو نوع نمیتوان قائل شد.
تعریف اسم مصدر: اسم مصدر، اسمی است که دلالت بر معنی مصدر کند، مانند: دانش، نیکی، خنده، گفتار.
علائم اسم مصدر:
1) ـِـ شن. 2) ـِـ ش.
در پهلوی اسم مصدر مختوم به -ِ شن(4) وجود داشته و معادل آن در پازند ـَ شن(5) و -ِ شن(6) و ـِ یشن(7) است، مانند: کنشن (کنش)، ستایشن (ستایش). در فارسی این نشانهء قدیم فقط در چند کلمه بصورت اصل بجا مانده: پاداشن (در پهلوی پات دهشن)(8) که غالباً بفتح شین آمده :
یگانه ای که دو دستش گهِ عطا بدهد
هزار فایده با صدهزار پاداشَن.
لامعی گرگانی.
و نیز داشن (پهلوی دهشن)(9) که آن نیز بفتح شین آمده :
چه کنم که سفیه را به نکوی(10)
نتوان نرم کردن از داَشن.لبیبی.
و نیز بوشن (پهلوی بوشن(11)) : اما بیان مقدمهء اول، که مردم در تحویل است، از آن روشن گردد که اندر بوشن و گردش خود نگرد، که نطفه بود و طفلی گشت. (بابا افضل کاشی. مصنفات جاودان نامه چ مهدوی - مینوی ص 50). و کلمات: گوارشن، گذارشن و منشن نیز در فرهنگها ضبط شده. این شین را «شین مصدری» و اسم مصدر مختوم بدان را «مصدر شینی» و بتعبیر اصح اسم مصدر شینی نامند.
موارد استعمال: اسم مصدر شینی مانند اسم مصدرهای دیگر غالباً بجای مصدر بکار میرود، اما بعض آنها متدرجاً در استعمال بمنزلهء اسم عام شده است مانند: خورش که نخست بمعنی خوردن باشد و نیز بمعنی خوردنی و نیز چیزی که با نان خورند و انواع پختنیها که با برنج خورند :
چنین جای بودش خرام و خورش
که باشدش از خوردنی پرورش.فردوسی.
و همچنین پوشش بمعنی پوشیدن و جامه و لباس هر دو آمده است :
از آن چون خور و پوشش آمد بدست
دل اندر فزونی نبایدت بست.
اسدی طوسی.
و چون معالجت خواهی کردن، اندیشه کن از خورشهاء پیران و جوانان و بیمارخیزان (قابوسنامه). پوشش از جلود کلاب و فارات و خورش از لحوم آن و میته های دیگر. (جهانگشای جوینی).
ساختمان اسم مصدر شینی. 1- «-ِ ش» غالباً بریشهء فعل که منطبق بر دوم شخص امر حاضر (مفرد امر حاضر) است ملحق گردد :
ای مج کنون تو شعر من از بر کن و بخوان
از من دل و سگالش، از تو تن و روان.
رودکی.
اگر روزی از تو پژوهش کنند
همه مردمانت نکوهش کنند.ابوشکور بلخی.
بکار دهر مولش گرچه بد نیست
ولی تأخیر کردن از خرد نیست.
ابوشکور بلخی.
بده داد من از لبانت و گرنه
سوی خواجه خواهم شد از تو بگرزش(12).
خسروی.
سگالش بدینسان درانداختند
بپرداختند و برون تاختند.فردوسی.
پرستیدن داور افزون کنید
ز دل کاوش دیو بیرون کنید.فردوسی.
که دانم که چون این پژوهش کنید
بدین رای بر من نکوهش کنید.فردوسی.
بکوشش از آن کرد پوشش بجای
بگستردنی هم بد او رهنمای.فردوسی.
چو بهرام دست از خورشها بشست
همی بود بیخواب و ناتندرست.فردوسی.
سلیح تن آرایش خویش دار
بود کت شب تیره آید به کار.فردوسی.
بدانش ورا آزمایش کنید
هنر بر هنر برفزایش کنید.فردوسی.
پرستنده باش و ستاینده باش
بکار پرستش فزاینده باش.فردوسی.
نه گاوستم ایدر نه پوشش نه خر
نه دانش نه مردی نه پا و نه پر.فردوسی.
که هر چیز کو سازد اندر بوش
بدان سو کشد بندگان را روش.فردوسی.
پراکنده شد ترک سیصد هزار
بجایی نبد کوشش و کارزار.فردوسی.
ستاره شمر گفت کای شهریار
ازین گردش چرخ ناپایدار...فردوسی.
همه خوابها پیش ایشان بگفت
نهفته پدید آورید از نهفت
کس آن را گزارش ندانست کرد
پر اندیشه شان شد دل و روی زرد.
فردوسی.
بهوش آمد و باز نالش گرفت
بر آن پور کشته سگالش گرفت.فردوسی.
دگر گفت هر کس نکوهش کند
شهنشاه را چون پژوهش کند.فردوسی.
شما دیرمانید و خرم بوید
برامش سوی ورزش خود شوید.فردوسی.
نگارا من از آزمایش به آیم
مرا باش تا بیش ازین آزمایی.فرخی.
همیشه تا خورش و صید باز باشد کبک
چنان کجا خورش و صید یوز باشد رنگ.
فرخی.
اینت خوشی و اینت آسانی
روز صدقه ست و بخشش و قربان.
فرخی (دیوان ص 266).
سنگ بی نمچ و آب بی زایش
همچو نادان بود به آرایش.عنصری.
و ساعات و اوقات را بخشش کرده بود. (تاریخ سیستان ص 315). تاریخها دیده ام بسیار... پادشاهان گذشته را که خدمتکاران ایشان کرده اند و اندر آن زیادت و نقصان کرده اند و بدان آرایش آن خواسته اند (تاریخ بیهقی).
بهر جای بخشایش از دل بیار
نگر تا همی چون کند روزگار.اسدی.
خورش را گوارش می افزون کند
ز تن ماندگیها به بیرون کند.اسدی.
هر چه بجنبد اندرین جوهر نرم از نباتی و حیوانی، از جنبش باز نماند (زادالمسافرین ناصرخسرو). یا هستی ایشان هیچگونه به این مایه محسوسات و به آمیزش و جنبش اندر بسته نبود تا مر ایشان را تصور شاید کردن بی پیوند مایه و جنبش... (دانشنامهء علائی، الهیات چ انجمن آثار ملی صص3-4). و مثال کیفیت: درستی و بیماری و پارسائی و بخردی و دانش... (دانشنامهء علائی الهیات صص 28 - 29).
من همچو توام ز من چرائی تو خجل
تو خارش تن داری و من خارش دل.
ابوالفرج رونی.
نه دراز و دراز یازش او
امل خصم را کند کوتاه.ابوالفرج رونی.
تا تابش و منفعت او (آفتاب) بهمه چیزها برسد (نوروزنامه ص3).
تا که بنشست خواجه در بالش
بالش آمد ز ناز در بالش.سنائی.
اسباب سکون و استنامت و فراغ بال و استقامت و نعمت رامش و آرامش و خفض عیش و آسایش ایشان را مهیا و مهنّا گردانید. (التوسل الی الترسل ص 16).
خاقانی آن کسان که طریق تو میروند
زاغند و زاغ را روش کبک آرزوست.
خاقانی.
کشیشان را کشش بینی و کوشش
بتعلیم چو من قسیس دانا.خاقانی.
برین گوشه رو می کند دستگار
بر آن گوشه چینی نگارد نگار
نبینند پیرایش یکدگر
مگر مدت دعوی آید بسر.نظامی.
بفرمود شه تا دلیران روم
نمایند چالش(13) در آن مرز و بوم.نظامی.
بفرمود شه تا دلیران روم
نمایند چالش(14) در آن مرز و بوم.نظامی.
گهی دل برفتن گرایش کند
گهی خواب را سر ستایش کند.نظامی.
بارگاهی بدو نمود بلند
گسترشهای بارگاه پسند.نظامی.
صبح اگر کشتی نفس را در دهان
کی رسیدی این بشولش در جهان.عطار.
دواب چو دل اهل حصار در جوشش. (مقدمهء جوامع الحکایات عوفی).
پس او در شکم پرورش یافته است
او نمی خندد ز ذوق مالشت
او همی خندد بر آن اسگالشت.
مولوی (مثنوی).
زانبوب معده خورش یافته است.(بوستان).
ز باریدن برف و باران و سیل
به لرزش در افتاده همچون سهیل.(بوستان).
بخشایش الهی، گمشده ای را در مناهی، چراغ توفیق فرا راه داشت. (گلستان).
سراینده مرغی ازین بوستان
سرایش چنین کرد با دوستان.امیرخسرو.
با بلاهای عشق ورزش کن
خویشتن را بلند ارزش کن.اوحدی.
ببوی جود وی آینده سایلان به جنابش
بلی که مشک بخود ره نماید از دمشش.
ابن یمین.
آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرفست
با دوستان مروت، با دشمنان مدارا.حافظ.
برحمت سر زلف تو واثقم، ورنه
کشش چو نبود از آنسو، چه سود کوشیدن.
حافظ.
حضرت خواجهء ما اگر بمنزل درویشی میرفتند، جمیع فرزندان و متعلقان و خادمان او را پرسش میکردند، و خاطر هر یک را بنوعی در می یافتند. (انیس الطالبین بخاری).
توضیح: قاعدهء مذکور مستثنیاتی دارد:
1 - «ـِ ش» به ریشهء فعل (که غیرمنطبق بر فعل امر است) ملحق گردد، و آن ممکن است ریشهء حقیقی فعل باشد، یا اسمی بود که از آن بتوان فعل ساخت، مانند «انجامش» (که «انجام» فعل امر نتواند بود) :
تو گفتی همی روز انجامش است
یکی رستخیز است و بی رامش است.
(منسوب به فردوسی).
و «رامش» (که «رام» فعل امر محسوب نمی شود) :
چنین داد پاسخ که اسفندیار
نفرمودمان رامش و میگسار.فردوسی.
پادشه پاسبان درویش است
گرچه رامش به فر دولت(15) اوست.(گلستان).
منش از ریشهء من(16) است و در پهلوی منشن(17)آمده است بمعنی اندیشیدن :
معجز پیغمبر مکی تویی
به کنش و به منش و به گُوِشت.
محمدبن مخلد سگزی.
ولیکن هر آنکس گزیند منش
بباید شنیدش بسی سرزنش.فردوسی.
2 - «-ِ ش» به مفرد امر حاضر (که عیناً بر ریشهء فعل منطبق نیست) پیوندد:
«آفرینش» که به آفرین (امر) پیوسته نه به آفری (ریشهء فعل) : ایزد تعالی آفتاب را از نور بیافرید... که در آفرینش وی ایزد تعالی را عنایت بیش از دیگران بوده است.(نوروزنامه). «دهش» که به ده (امر) پیوسته نه به دا (ریشهء فعل) :
بداد و دهش یافت آن نیکویی
تو داد و دهش کن فریدون تویی.فردوسی.
بداد و دهش کوش و نیکی سگال
ولی را بپرور، عدو را بمال.اسدی.
«ستایش» که به ستای (امر) پیوسته نه به ستو (ریشه) :
سزای ستایش دگر گفت کیست
اگر بر نکوهیده باید گریست.فردوسی.
«کنش» که به کن (امر) پیوسته نه به کر (ریشه) :
معجز پیغمبر مکی تویی
به کنش و به منش و به گُوِشت.
محمدبن مخلد سگزی.
3 - «-ِ ش» اسم مصدر به صفت ملحق شود:
الف) به صفت مطلق: چنانکه «پیدایش» از «پیدا» آمده. «نرمش» از: «نرم» در نظام ایران و مطبوعات مستعمل است.
ب) به صفت مشبهه: چنانکه «رهایش» از «رها» صفت مشبهه از «رهیدن» و «رستن». نام یکی از مؤلفات ناصرخسرو «گشایش و رهایش» است. «گنجایش» از «گنجا» صفت مشبهه از گنجیدن آمده.
استثناء: 1- ناصرخسرو در غالب مؤلفات منثور و منظومه های خویش «بودش» را بمعنی وجود و هستی آورده:
لازم شده ست کون بر ایشان و هم فساد
گرچه ببودش اندر آغاز دفترند.ناصرخسرو.
بیرونْت کنند از در مرگ
چون از در بودش اندرآیی.ناصرخسرو.
و این کلمه از «بود» مصدر مرخم معادل مفرد مغایب ماضی مطلق با «-ِ ش» اسم مصدر ترکیب شده. باید دانست که مردم نقاط جنوبی خراسان امروزه هم «بودش» را بمعنی «اقامت» استعمال کنند و خود این استعمال مؤید صحت آنست.
2- «نمونش» اسم مصدر است مرکب از نمون (نمودن) + «ـِ ش» اسم مصدر. نظامی این کلمه را بمعنی رهنمایی و نمودار آورده :
مرد سرهنگ از آن نمونش راست
از سر خون آن صنم برخاست.
نظامی (هفت پیکر).
گفت تا باشد از نمونش رای
گفتن از ما و ساختن ز خدای.
نظامی (هفت پیکر).
و از این قبیل است «برینش» مرکب از: برین (بریدن). + «ـِ ش» اسم مصدر، بمعنی قطع :پس جسم آن بود که چون درازیی بنهی اندر وی درازیی دیگر یابی برنده ورا بقائمه و درازی سوم بر آن هردو درازی بر قائمه ایستاده هم بر آن نقطه که برینش پیشین بر وی بود... . (دانشنامهء علائی. الهیات چ انجمن آثار ملی صص 12-13). و پدید کردیم که این محال است و نشاید که زمانی بود ناقسمت پذیر، والاّ اندر وی برینش راهی بود ناقسمت پذیر... . (دانشنامهء علائی. الهیات ص 128).
دلی باید اندیشه را تیز و تند
برینش نیاید ز شمشیر کند.نظامی.
تبصرهء 1- هر گاه ریشهء فعل یا فعل امری که برای ساختن اسم مصدر شینی بکار میرود، مختوم به «ا» (= - ای) باشد، بهنگام الحاق به «ـِ ش» اسم مصدر، پس از «ا» «ی» افزایند: فرما، فرمایش. پیرا، پیرایش. آرا، آرایش.
تبصرهء 2- در کلمات مختوم به - و (= - وی) نیز بهنگام اتصال به «ـِ ش» اسم مصدر، پس از - و جایز است «ی» افزایند: گو، گویش (گُوِش هم آمده).
کلمات مرکب: در فارسی «ـِـ ش» اسم مصدر در کلمات مرکب بسیار بکار میرود، موارد استعمال این نوع کلمات ازینقرار است:
1- کلمات مرکب مختوم به «ـِ ش» اسم مصدر، گاه معنی اسم مصدر دهند، مانند غالب کلمات بسیط مختوم به « ـِ ش» :
ولیکن هر آنکو گزیند منش
بباید شنیدش بسی سرزنش.فردوسی.
و بطمع سود خویش سرزنش خلق نجوید (قابوسنامه). «پندار دانش» قرینهء جهل مرکب است و در المعجم شمس قیس آمده. (سبک شناسی ج 3 ص 34).
2- هر گاه در کلمات مرکب مختوم به «ـِ ش» اسم مصدر، کلمهء اول صفت باشد، کلمهء مرکب معنی صفت فاعلی دهد :
دگر گفت کای شاه برترمنش
همی عیب جویت کند سرزنش.فردوسی.
جهاندارِ باداد نیکوکنش(18)
فشانندهء گنج بی سرزنش.فردوسی.
خردنگرش بزرگ زیان مباش. (قابوسنامه). بسیار بیشی بود که کمی بار آرد، و خردنگرش(19) بزرگ زیان باشد. (قابوسنامه).
تا گشتم دور، دورم از خواب و خورش
بسیارزیان باشد اندک نگرش.(قابوسنامه).
تو نیکوروش باش تا بدسگال
بنقص تو گفتن نیابد مجال.سعدی (گلستان).
3- گاه اسم مصدر شینی با اسم فاعل مرخم و مزید مؤخر فاعلی ترکیب شود و جمعاً معنی صفت فاعلی دهد :
چنین گفت کای شاه دانش پذیر
بمرگ بداندیش رامش پذیر.فردوسی.
ز رامشگران رامشی کن طلب
که رامش بود نزد رامشگران.منوچهری.
گوییم آفریدن این چیزهاءِ دانستنی و آوردن مراین نفس دانش جوی را اندر مردم... چنانست. (جامع الحکمتین ناصرخسرو).
سخن را گزارشگر نقشبند
چنین نقش برزد به چینی پرند.نظامی.
خداوند بخشندهء دستگیر
کریم خطابخش پوزش پذیر.
سعدی (بوستان).
نبینی که پیش خداوند جاه
نیایش کنان دست بر سر نهند.
سعدی (گلستان).
4- جزو اول بعض کلمات مرکب مختوم به «ـِ ش» اسم مصدر، ادات سلب است و پیشینیان آن کلمات را هم بمنزلهء اسم مصدر بکار برده اند، مانند :
زآنک بی خواهِ تو خود کفرِ تو نیست
کفر بی خواهش تناقض گفتنی است.مولوی.
و هم مانند صفت فاعلی استعمال شود :
تو گفتی همی روز انجامش است
یکی رستخیز است و بی رامش است.
(منسوب به فردوسی).
زیر کبود چرخ بی آسایش
هرگز گمان مبر که بیاسایی.ناصرخسرو.
5- اما اسم مصدر شینی مسبوق به «با» در حکم صفت است: بادانش، بابینش.
سماعی بودن اسم مصدر شینی: اسم مصدر مختوم به «ـِ ش» سماعی است نه قیاسی. از همهء افعال، اسم مصدر شینی شنیده نشده است. قاعده ای برای جواز یا عدم جواز استعمال اسم مصدرهای شینی از افعال در دست نیست و بطور مثال میتوان گفت که از مصادر ذیل، اسم مصدر شینی در نوشته های فصحاء دیده نشده است: آختن، آشفتن(20)، آماسیدن، افراشتن، افتادن، افکندن، انداختن، اندوختن، افشاندن، پنداشتن، چکیدن، خشکیدن، خواندن، رستن (رهایش از مصدر دیگر همین فعل یعنی رهیدن است)، شدن، فشردن، شکفتن، شنیدن (شنودن)، کوفتن، غنودن، گسیختن، گرفتن، نهفتن، نوشتن، ماندن و غیره. بعضی «گسترش» را نیز غیرمستعمل دانسته اند، و حال آنکه این اسم مصدر بکار رفته :
بارگاهی بدو نمود بلند
گسترشهای بارگاه پسند.نظامی.
مخصوصاً از ریشه های غیرحقیقی، اسم مصدر بندرت آمده است، مانند خرامش و لنگش. درین فعلها بهنگام لزوم همان ریشه بجای اسم مصدر استعمال میشود، مانند: جنگ، شتاب، ترس، خواب، خرام، فشار، هراس و غیره. همچنین از مصادر مأخوذ از مصدرهای عربی، مانند: رقص، فهم، بلع، طلب و غارت اسم مصدر شینی ساخته نمیشود. علاوه برین از بسیاری از افعال که اسم مصدر شینی ندارند، مصدر مرخم (= سوم شخص مفرد ماضی) آید، مانند: شکست، گشت، نهفت؛ و یا بجای اسم مصدر شینی اسم مصدر یایی استعمال شود، مانند: چشایی، شنوایی.
توضیحاتی راجع به بعض کلمات مختوم به شین (اسم مصدر شینی و غیر اسم مصدر):
1 و 2- آبشخوار، آبشخور؛ مؤلف نهج الادب در فصل «بیان زیادت» آرد: «شین نقطه دار... خواجه حافظ گوید:
ما برفتیم و تو دانی و دل غمخور ما
بخت بد تا بکجا می برد آبشخور ما».
و آبشخور مرکبست از: آب+ ش+ خور، بمعنی «جائی از رود یا نهر یا حوض که از آن آب توان خورد یا برداشت(21)» :
جهاندار محمود شاه بزرگ
به آبشخور آرد همی میش و گرگ.
فردوسی.
دستش نگیرد حیدرم، دستم نگیرد عُمَّرش
رفتم پس آبشخورم، او از پس آبشخورش.
ناصرخسرو.
و «آبشخوار» نیز بهمین معنی آمده: «التشریع؛ به آبشخوار آوردن». (مصادر زوزنی)(22).
3- آرش؛ بمعنی «معنی» دساتیری و مجعول است. رجوع به فرهنگ دساتیر چ هند ص 230 و رجوع به هرمزدنامه تألیف پورداود ص 315 شود.
4- آیش؛ از مصدر «آمدن» در نظم و نثر فصیح استعمال ندارد، اما در بعض لهجه های محلی (نواحی طهران و قزوین و اصفهان و کرمان و غیره) متداول است. (همایی، گفتار در صرف و نحو فارسی مجلهء فرهنگستان سال 1 شمارهء 2 ص 66). «آیشت» نیز تلفظ کنند و صورت اخیر در میان عوام بیشتر رواج دارد(23).
5- بالش؛ مؤلف نهج الادب گوید: «شین منقوطه در آخر الفاظ افادهء نسبت کند همچو... «بالش» بوزن مالش، آنچه زیر سر نهند و برین قیاس (است) «بالین» به یا و نون نسبت، چرا که مرکب است از «بال»، چرا که در اصل از پرهای مرغان می آکندند...»، اما این «ش» بالش (بمعنی آنچه زیر سر نهند، متکا) از سانسکریت «برهیس»(24) و اوستا «برزیش»(25) است و در پهلوی «بالِشن»(26) آمده و «ن» آن بر اثر شباهت غلط (با اسم مصدرهای دیگر) ناشی شده است(27).
6 و 7- بخشایش و بخشش؛ «بخشش» اسم مصدر است از بخشیدن بمعنی داد و دهش و در پهلوی بَخْشِشْن(28) بمعنی تقسیم و توزیع آمده و بهمین معنی در فارسی نیز بکار رفته است. اما «بخشایش» از مصدر «بخشودن» بمعنی درگذشتن از گناه و عفو است(29) و در پهلوی َاپخشایشن(30) آمده :
ز بخشایش و بخشش و راستی
نبینم همی بر دلش کاستی.فردوسی.
معهذا بخشیدن در فارسی بجای بخشودن بکار رفته : (ملک) گفت بخشیدم (پسری دزد را) اگر چه مصلحت ندیدم. (گلستان).
8 و 9- پالایش و پالش. «پالش» در ترکیب «پالشگاه» غلط است زیرا ریشه و فعل (امر) از پالاییدن (پالودن) «پالا» است، پس «پالایش» اسم مصدر است (با آلایش، آسایش مقایسه شود) بمعنی تصفیه و صافی کردن و توسعاً بمعنی وضع و حط :
از ایشان ترا دل پر آرایش است
گناه مرا نیز پالایش است.فردوسی.
فرهنگستان «پالایش» را بمعنی تصفیه(31)
گرفته است، اخیراً پالایشگاه را بتصفیه خانه (نفت) اطلاق کرده اند.
10- پوزش، بمعنی عذر و معذرت و عذرآوردن و معذرت خواستن باشد :
پوزش بپذیرد و گناه ببخشد
خشم نراند، بعفو کوشد و غفران.رودکی.
چو از دور شه دید برپای خاست
بسی پوزش اندر گذشته بخواست.فردوسی.
و آن اسم مصدر است از پوزیدن (32) که در ویس ورامین فخرالدین گرگانی آمده:
نه پوزد جانت را از درد و آزار
نه شوید دلْت را از داغ و تیمار(33).
و مشتقات مصدر مزبور (جز اسم مصدر) امروز مورد استعمال نیست.
11- چربش، مؤلف نهج الادب گوید: «شین منقوطه در آخر الفاظ افادهء نسبت کند همچو... «چربش» منسوب به «چرب» بسحاق اطعمه گوید:
ببوی سر که و چربش بتلخی رفتم از دنیا
ولیکن شعر شیرینم بماند تا جهان باشد.»
چربش در پهلوی چرپشن(34) آمده، در اینجا نیز مانند «بالش» شین اسم مصدر در فارسی (و -ِ شن در پهلوی) بتقلید اسم مصدرهای دیگر بکلمه افزوده شده.
12- چندش، در تداول عوام چندش بمعنی جنبش اعصاب توأم با نفرت بکار رود. در پهلوی چندشن(35) بمعنی حرکت آمده ولی این اسم مصدر و مصدر مفروض آن «چندیدن» در نظم و نثر دیده نشده.
13- کرنش، «کرنش» بمعنی تعظیم کردن و سرفرود آوردن در مقابل بزرگان، لغتی است ترکی و در ترکی جغتائی «گورنیش» بمعنی سلام کردن، اطاعت کردن و بریاست شناختن است(36) و آنرا با اسم مصدر فارسی نباید مشتبه کرد.
14- نیازش، مؤلف نهج الادب در فصل «بیان زیادت» گفته: «شین نقطه دار، چون «نیازش» مزید علیه «نیاز» است. فخر جرجانی در مثنوی ویس و رامین گوید:
سروشان را بنام نیک بستود
نیازشهای بی اندازه بنمود»
نیازش در فرهنگها نیامده و در موضع دیگر از نظم و نثر دیده نشده و بیت فوق هم در ویس و رامین طبع تهران بدین صورت است:
سروشان را بنام نیک بستود
نیایشهای بی اندازه بنمود. و «نیایش» (پهلوی نیایشن(37) بمعنی ستایش) صحیح است.
15- یورش، این کلمه ترکی شرقی است بمعنی تاخت و تاز(38) و پس از حملهء مغول وارد فارسی شده است.
-ِشت: این مزید مؤخر، معادل -ِ شن پهلوی و پازند و ـِ ش فارسی است. همین علامت در فارسی نیز وجود داشته است :
معجز پیغمبر مکی تویی
به کنش و به منش و به گُوِشت.
محمدبن مخلد سگزی.
بگفتار گرسیوز بدکنشت
بنوّی درختی ز کینه بکشت.فردوسی.
نان آن مدخل ز بس زشتم نمود
از پی خوردن گوارشتم نبود.رودکی.
داشاذ و دهشت و داشن، عطا بود. (لغت فرس اسدی).
بحری که عید کرد بر اعدا بپشت ابر
از غرّه اش درخش و ز غرّشت تندرش.
خاقانی.
قرص لیموی و گوارشت لطیف عنبر
گلشکر باشد و گلقند و شراب و دینار.
بسحاق اطعمه.
و از این قبیل است: رامشت، پاداشت :
خدایگان جهان آنکه از خدای جهان
جهانیان را پاداشت است و بادافراه.
سراج الدین راجی.
در تداول عامه، امروزه نیز بجای خورش «خورشت» و بجای بُرِش «بُرِشت» گویند.
ی: در پهلوی این مزید مؤخر بصورت «ایه» برای ساختن اسم معنی و اسم مصدر بکار میرود:
پاتخشاهیه(39) (پهلوی)، پادشاهی (فارسی). نیوکیه(40) (پهلوی)، نیکی (فارسی). چیگونیه(41) (پهلوی)، چونی، چگونگی (فارسی).
تلفظ: این یاء در قدیم هم مانند امروزه «ی» معروف شناخته و «ای»(42) تلفظ میشده، و بهمین جهت قافیه کردن کلمات مختوم به «ی» مزبور با «ی» نکره جایز نبوده.
تسمیه: «ی» مورد بحث از انواع ادات اسم مصدر یا حاصل مصدر است، و آنرا «یای مصدری» و «یای مصدریه» یا «یای اسم مصدر» و «یای حاصل مصدر» نامند.
موارد استعمال: 1 - کلمات مختوم به «ی» اسم مصدری غالباً بمعنی اسم مصدر بکار روند و مثالهای آن از این پس بیاید.
2- گاه «ی» اسم مصدر در آخر کلمات بمعنی «ـ گری» آید، چون: جادویی، پسری، برادری، پدری، فرزندی، صوفیی، ساقیی :سال ششم ساقیی فرمودی. (سیاست نامه). از بلیناس درخواستند که ملک طاسیس را به افسون بیارد تا ایشانرا ساقیی کند. همچنان کرد، ملک بی خویشتن تا سحرگاه ساقیی همی کرد. (مجمل التواریخ و القصص). شیخ ما گفت که ما در آن بودیم تا خود را بجامهء صوفیان بیرون آریم و ساعتی صوفی باشیم، این گربه بر صوفیی ما شاشید. (اسرار التوحید).
صوفیی باشد بنزد این لئام
الخیاطه و اللواطه و السلام.مولوی (مثنوی).
3- گاه «ی» مزبور معرِّف دین، مذهب، مسلک، نحله، طریقه و شیوه است : بدانک برده خریدن و علم آن از جملهء فیلسوفی است. (قابوسنامه).
بمیرید از چنین جانی کزو کفر و هوی خیزد
ازیرا در چنان جانها فروناید مسلمانی.
سنائی.
مجردی و قلندری را مایهء شادمانی و اصل زندگانی دانید. (لطایف عبید زاکانی).
گر مسلمانی ازین است که حافظ دارد
آه اگر از پی امروز بود فردایی.حافظ.
4- گاه، علاوه بر معنی اسم مصدر، عمل و حرفه و شغل را رساند. این نوع بر سه قسم است:
الف: «ـ ی» به کلمات بسیط (غیرمرکب) پیوندد: مطربی، قوّادی، مذکرّی، معلّمی، مستنطقی، سمساری، خیّاطی، صحّافی، صرّافی، جرّاحی، عکاسی، طبّاخی، خرّازی، خبّازی، قنّادی، رانندگی، بافندگی : چون علم شرع که تا در کار قضا... و مذکری نرود، نفع دنیا به عالم نرسد. (قابوسنامه).
رو مسخرگی پیشه کن و مطربی آموز
تا داد خود از کهتر و مهتر بستانی.
عبید زاکانی.
مسخرگی و قوّادی... پیشه سازید تا پیش بزرگان عزیز باشید. (لطایف عبید زاکانی).
ب: «ـ ی» مزبور به اسم فاعل مرخم یا صفات فاعلی مختوم به ادات (نظیر: کار، گار، گر) پیوندد. جزو دوم این نوع کلمات از اینقرار است:
بازی- کبوتر (کفتر) بازی، قماربازی، گاوبازی و غیره.
بُری- چوب بری، تخته بری، شیشه بری. جیب بری و غیره.
بَری- مسافربری (بنگاه).
بندی- علاقه بندی، ماست بندی و غیره.
پزی- آش پزی. فرنی پزی یخنی پزی، حلیم پزی، کاشی پزی، گچ پزی، آجرپزی، مزدی پزی و غیره.
تابی- نخ تابی، موتابی، زه تابی و غیره.
تراشی- قالب تراشی، پیکرتراشی، سنگتراشی و غیره.
چینی- حروف چینی(43)، گل چینی(44).
خوانی- روضه خوانی، تعزیه خوانی، شمرخوانی، علی اکبرخوانی، قرآن خوانی و غیره.
داری- ترازوداری، قپان داری، میانداری (در زورخانه)، خانه داری، علم داری، گله داری، چارواداری، باغداری، مالداری، مرغداری، کرسی داری و غیره چون علم شرع که در روزگار قضا و قسام و کرسی داری نرود. (قابوسنامه).
دوزی- لحاف دوزی، لباس دوزی، پینه دوزی، پاره دوزی، پیراهن دوزی، پالان دوزی و غیره.
رزی- رنگرزی.
ریسی- ریسمان ریسی، چرخ ریسی، نخ ریسی، دوک ریسی و غیره.
زنی- دف زنی، خشت زنی، باسمه زنی، پنبه زنی، مهره زنی (در صحافی)، قلم زنی، و غیره : مسخرگی و قوادی و دفزنی... پیشه سازید. (لطائف عبید زاکانی).
سازی- ساعت سازی، پستایی سازی (رویهء کفش سازی)، چیت سازی، سماورسازی، صندوق سازی، صندلی سازی، جعبه سازی، حلبی سازی، کاشی سازی، چرم سازی، دندان سازی، داروسازی، و غیره.
شویی- لباس شویی. طلاشوئی.
فروشی- میوه فروشی، کلاه فروشی، چوب فروشی، گل فروشی، سقط فروشی، لوازم التحریرفروشی، امانت فروشی، کتابفروشی، دوافروشی، خرده فروشی. فرش فروشی، لولافروشی، کهنه فروشی و غیره.
کاری- تراشکاری، جوشکاری (لحیم)، آب کاری، (آب دادن فلزات)، سوهان کاری، گل کاری، گِل کاری، لحیم کاری، منبت کاری، مذهب کاری و غیره.
کشی- خاکروبه کشی، آب حوض کشی، ارّه کشی، روغن کشی، سیم کشی و غیره.
کوبی- رویه کوبی (کفش)، آهن کوبی، بوریاکوبی، توفال کوبی، برنج کوبی، خال کوبی، باروت کوبی.
گاری- آموزگاری و غیره.
گردی- دوره گردی، ولگردی، خیابان گردی و غیره.
گری- تقویم گری، مولودگری، ریخته گری، سپاهی گری، آهنگری، زرگری، شیشه گری، مسگری، آرایشگری، رفوگری و غیره : و در نجوم یا تقویم گری و مولودگری و... آرایشگری بجد و هزل در او نرود. (قابوسنامه).
گویی- فالگویی، قصه گویی، غیب گویی : و در نجوم... و فالگویی.... بجد و هزل در او نرود. (قابوسنامه).
گیری- معرکه گیری، روغن گیری، خمیرگیری و غیره.
نویسی- کاغذنویسی، نامه نویسی، دعانویسی، ماشین نویسی و غیره.
5- در کلمات ذیل فن و هنر و شیوه و آیین را رساند: جهانداری، سپاهداری، کلاهداری، سروری، تعزیه گردانی، شمشیرزنی، شمشیربازی، سوارکاری، سوارخوبی، بزم آرایی، مجلس آرایی، انجمن آرایی، پیکرآرایی، عروس آرایی و غیره :
نه هرکه طرف کله کج نهاد و تند نشست
کلاهداری و آیین سروری داند.حافظ.
6- گاه کلمات مختوم به «ی» اسم مصدر، معنی مکان و دکان و سرای دهد. این کلمات نیز بر دو نوعست:
الف- «- ی» به کلمات بسیط (غیرمرکب) پیوندد: قنادی، دباغی، عطاری، صحافی، عکاسی، خرازی، خیاطی، سمساری، صرافی، طباخی، دوزندگی، بافندگی.
ب- «-ی» به اسم فاعل مرخم یا صفات فاعلی مختوم به ادات پیوندد. غالب مواردی را که در بند ب از شمارهء 4 در فوق نقل شده میتوان در این معنی بکار برد.
7- در کلمات ذیل «-ی» ظاهراً معنی رسم و آیین نیز دهد: تاجگذاری، بوریاکوبی، سربازگیری، بله بری، چله بری، عزاداری و غیره.
8- چون «-ی» مورد بحث در آخر کلمهء مرکبی که جزو اول آن اسم و جزو دوم ریشهء فعل (امر حاضر مفرد) باشد، درآید از مجموع مرکب اسم آلت و ظرف سازد: ترشی خوری، ماست خوری، آجیل خوری، شیرینی خوری، آبخوری، قهوه خوری، پالوده خوری، چای خوری (قاشق)، مرباخوری (قاشق)، سوپ خوری (قاشق، کاسه)، آش خوری (کاسه)، روشویی، دست شویی.
9- گاه «-ی» مزبور معنی تشبیه و مانندگی را رساند. مؤلفین غیاث اللغات و آنندراج و نهج الادب این نوع را نوعی مستقل شمرده آنرا «یاء تشبیهی» نامیده اند، و آن بر دو بخش است:
الف- «-ی» مذکور به اسم عام پیوندد: استری، اشتری، خری :
اژدهایی پیشه دارد روز و شب با عاقلان
باز با جهّال پیشه ش گربگی و راسوی.
ناصرخسرو.
آسمان با کشتی عمرم ندارد جز دو کار
وقت شادی بادبانی، وقت محنت لنگری.
انوری.
تا که عروس دولتت یافت عماری از فلک
بهر عماریش کند ابلق گیتی استری.خاقانی.
زاغ به فرّ تو همایی کند
سر که رسد پیش تو پایی کند.نظامی.
ب- «-ی» مزبور به اسم خاص (عَلَم) پیوندد: نمرودی، شدادی، فرعونی، هارونی، سلیمانی، ادریسی، لقمانی، بولهبی، بوذری :
وحید ادریس عالم بود و لقمان جهان، اما
چو مرگ آمد چه سودش داشت ادریسی و لقمانی.
خاقانی.
10- گاه اسم مصدر یایی معنی «عجب» و «زهی» و مانند آنرا رساند :
گر بی تو دمی خون جگر می نخورم
آغشته همی شوم ز خون جگرم
در کار تو، هیچگونه ای پی نبرم
سرگردانی! که من بکار تو درم.عطار.
گفتا که دهان تنگ من روزی تست
سبحان الله تنگ روزی که منم.عطار.
ساختمان اسم مصدر یائی: ساختمان اسم مصدر یائی، بخلاف اسم مصدر شینی، قیاسی است و به کلمات ذیل ملحق گردد:
1- به اسم ذات (عامّ و جامد) پیوندد: آهنی (آهن بودن)، خاکی (خاک بودن)، شیری (شیر بودن)، و از این قبیل است: گرگی، سگی، آذری :
و اما جواب اهل تأیید مر این سؤالات را آنست که گفتند: میان ازل و ازلیت و ازلی فرق است، چنانک بمثل کسی گوید آهن و آهنی و آهنین، یا گوید خاک و خاکی و خاکین، و هر کسی داند که آهنی اندر آهن است. و آهنی میانجی است میان آهن و آهنین، چنانکِ فعل میانجی است میان فاعل و مفعول، و مفعولی مفعول بدان فعل است کز فاعل بدو رسد. (جامع الحکمتین ناصرخسرو).
شیخ گفت: ای جوانمرد! این سگ بزبان حال با بایزید گفت در سبق السبق از من چه تقصیر در وجود آمده است و از تو چه
قافیه‌یاب برای اندروید
با خرید نسخه اندرویدی قافیه‌یاب از فروشگاه‌های زیر از این پروژه حمایت کنید:
ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید
نرم‌افزار فرهنگ عروضی
گنجور
گنجور مجموعه‌ای ارزشمند از سروده‌ها و سخن‌رانی‌های شاعران پارسی‌گوی است که به صورت رایگان در اختیار همگان قرار گرفته است. برای مشاهده وب‌سایت گنجور اینجا کلیک کنید.
دریای سخن
نرم‌افزار دریای سخن کتابخانه‌ای بزرگ و ارزشمند از اشعار و سخنان شاعران گرانقدر ادب فارسی است که به حضور دوستداران شعر و ادب تقدیم می‌داریم.