هلا

[هِ / هَ] (صوت) ندا باشد ازبرای آگاهانیدن و تنبیه کردن، و در طعنه زدن مکرر کنند. (برهان). کلمه ای است جهت استعجال و ورغلانیدن. (منتهی الارب). هله. هین. هان. الا :
هلا چامه پیش آر ای چامه گوی
تو چنگ آور ای دختر ماهروی.دقیقی.
برخیز و برافروز هلا قبلهء زردشت
بنشین و برافکن شکم قاقم بر پشت.دقیقی.
بگفتا هلا هین برو تا رویم
به دیدار آن جشن خرم شویم.فردوسی.
هلا باده پیش آر و مطرب گزین
که نه گاه رزم است و پیکار و کین.
فردوسی.
ای یار دلربای هلا خیز و می بیار
می ده مرا و گیر دمی تنگ در کنار.
منوچهری.
دین چو دلم پاک دید گفت هلا
هین به دل پاک برنگار مرا.ناصرخسرو.
دلت گر ز بیطاعتی زنگ دارد
هلا بآتش علم حکمت گدازش.
ناصرخسرو.
دیوت از راه ببرده ست بفرمای هلا
تات زیر شجر گوز بسوزند سپند.
ناصرخسرو.
برخیز هلا نه وقت خواب است
هم منتظر تو آفتاب است.نظامی.
تو هلا دربندها را سخت بند
چندگاهی بر سبال خود بخند.مولوی.
گفت زن کاین گربه خورد آن گوشت را
گوشت خر گر دیگرت باید هلا.مولوی.
خمر دنیا با خمار و گل به خار آمیخته ست
نوش می یابی هلا گر پای داری نیش را.
سعدی.
شنید از درون عارف آواز پای
هلا گفت بر در چه پایی، درآی.سعدی.
اگر به خوردن خون آمدی هلا برخیز
وگر به بردن دل آمدی بیا ای دوست.
سعدی.
به ناز اگر بخرامی جهان خراب کنی
به خون بنده اگر تشنه ای هلا ای دوست.
سعدی.