هبود

[هَبْ بو] (اِخ) نام جایی است در بلاد بنی تمیم. (معجم البلدان). جایی است در بلاد بنی تمیم یا بنی نمیر. (معجم متن اللغه). موضعی است در بلاد بنی نمیر. (منتهی الارب). || نام کوهی است. (معجم البلدان). ابن مقبل گوید:
جزی الله کعباً بالاباتر نعمه
وحیاً بهبود جزی الله اسعدا.
عمربن کرکره حکایت کرده است که: ابن مناذر قصیدهء دالیه ای برایم میخواند، چون به این بیت رسید:
یقدح الدهر فی شماریخ رضوی
و یحط الصخور من هبود.
به او گفتم: هبود چیست؟ گفت: نام کوهی است. گفتم: اشتباه کرده ای! هبود چشمه ای است به یمامه که آبش شور است و قابل آشامیدن نیست و من خود چندین بار در آن تغوط کرده ام. پس از مدتی وی را در مسجد بصره دیدم که شعری میخواند، چون بدین مصرع رسید «و یحط الصخور من عبود» بدو گفتم: عبود چیست؟ گفت: کوهی است در شام و شاید تو ای ولدالزنا بر آنهم تغوط کرده باشی! خندیدم و گفتم نه من این کوه را ندیده ام. (از معجم البلدان چ جدید).