هاشم

[شِ] (اِخ) ابن عبدالعزیزبن هاشم، مکنی به ابوخالد. از وزرای دولت اموی اندلس، اصلش از موالی عثمان بن عفان بود امیر محمد بن عبدالرحمن اموی. سلطان اندلس وی را گرامی داشت و به وزارت انتخاب کرد و او را والی ایالت جیان (در اسپانیا) گردانید. هاشم به سوء اخلاق و خبث طینت معروف بود، چنانکه ابن الابار دربارهء او گفته است که وی جامع خصالی بود که در کس دیگر از معاصرینش جمع نشده بود. و ابن سعید وی را متکبر، خودپسند و مغرور، کینه جو و لجوج دانسته و به وی لقب افسدالدوله (؟) داده است. پس از مرگ امیر محمد بن عبدالرحمن (273 ه . ق.) پسرش المنذر، وی را مدت کوتاهی به ولایت «الحجابه» برگماشت و سپس او را معزول و زندانی گردانید و سرانجام بکشت (273 ه . ق.). (از اعلام زرکلی چ 2 ج2).