هاشم

[شِ] (اِخ) ابن حسن بن محمد الرستمی، مکنی به ابوغالب. صاحب ترجمهء محاسن اصفهان ابیات زیر را که در وصف اصفهان است به وی نسبت داده:
اذا احیاءالبلاد لنا حیاها
و اردی من عز الیه صداها
سقی الارض المدینه ماء ورد
زکی العرف لایسقی سواها
وردت عاجلا ایدی اللیالی
علیها ما نضته من حلاها
لقد کانت لنافی ساحتیها
قدیماً لاتعفت ساحتاها
حدائق دونها جنات عدن
تری الرواد فیها ماتریها
یذل الدر منتثراً حصاها
و یخزی المسک منتشراً ثریها
احاط بها الذی القرنین سور
اناف علی المجره و امتطاها
وافدان طلبن لدی الثریا
نثاراً لم ینله فرقداها
دیار لم تزل ناسی علیها
اسی خنساء اذا فقدت مهاها
فواهاً للمدینه کیف لاحت
لاعینها السخینه ثم واها
کعتره رستم و بنی زیاد
و اولاد الخصیب و من تلاها
من العز الذین سموالمجد
علیهم انزلت آیات طاها
نجوم ما توار الارض یوماً
محاسنها و ان وارت سناها.
(ترجمهء محاسن اصفهان ص116).