نیف

[نَیْ یِ / نَ]( 1) (ع اِ) زیاده (مهذب الاسماء) (اقرب الموارد) (متن اللغه) فضل (منتهی الارب) (متن اللغه ||) افزونی و زیادت چیزی یقال: عشره و نیف و هرچه بر عقد افزایند آن را نیف گویند چندانکه به عقد ثانی رسد (از منتهی الارب) از یک تا سه (منتهی الارب) زیادت بر عقد اعداد را گویند تا به عقد دیگری برسد گویند: عشره و نیف، مائه و نیف، الف و نیف و جز بعد از ذکر عقد اعداد مورد استعمال ندارد یا از یک تا سه را نیف گویند و بعد از آن تا ده را بضع گویند (از متن اللغه) (از اقرب الموارد) معادلِ اند، چند، کسری در فارسی || احسان (متن اللغه) (منتهی الارب) (اقرب الموارد) گویند: ضع النیف فی موضعه (متن اللغه) (اقرب الموارد) ( 1) - با سکون یاء [ نَ ] لحن او ردی (از متن اللغه).