نوربخش
[بَ] (اِخ) محمد بن عبدالله (سید) موسوی خراسانی، ملقب و مشهور و متخلص به نوربخش از اکابر عرفای قرن نهم هجری است و سلسلهء نوربخشیه از فِرَق صوفیه بدو منسوب است وی به سال 795 ه ق در قصبهء قاین خراسان تولد یافت( 1) و پس از تحصیلات مقدماتی به حوزهء درس ابن فهد حلی راه یافت و در طریقت مرید علاءالدولهء سمنانی و خواجه اسحاق ختلانی شد و خواجه اسحاق او را برکشید و به نوربخش ملقب ساخت و سرانجام بر مسند ارشادش نشاند اما چون بر اثر تفتین گروهی مورد غضب شاهرخ میرزا واقع گشت متواری و فراری شد پس از درگذشت شاهرخ (به سال 850 ) سید به ری آمد و بساط ارشاد گسترد و عاقبت به سال 869 ه ق در قریهء سولقان درگذشت و به خاک سپرده شد پس از او منصب ارشاد نصیب فرزندش شاه قاسم فیض بخش گشت نوربخش همهء عمر جامهء سیاه می پوشید که سنت مشایخ او این بوده است از اشعار اوست: شستیم نقش غیر ز الواح کاینات دیدیم عالمی که صفات است عین ذات قدوسیان عالم علوی برند رشک بر حال آدمی که شود مظهر صفات آن کس که متصف به صفات کمال شد حقا که اوست علت غائیّ کاینات (از ریحانه الادب ج 4 ص 243 ) و رجوع شود به الذریعه و مجالس المؤمنین ص 149 و ریاض العارفین ص 154 و طرایق الحقایق ج 3 ص 30 شود ( 1) - پدرش سالها پیش از آن به عزم زیارت به خراسان آمد و در قاین ازدواج کرد و مقیم شد.