نکایت

[نِ یَ] (ع مص) اثری تمام کردن در دشمنان به کشتن یا جراحت وارد آوردن (فرهنگ فارسی معین) نِکایه رجوع به نِکایه شود (||اِمص، اِ) جراحت و اذیت (ناظم الاطباء) قهر بر دشمن به قتل و جرح (فرهنگ فارسی معین) انهزام مغلوبی مقهوری قتل جرح (یادداشت مؤلف) نکایه || زخم آسیب : خاقانیا به تقویت دوست دل مبند وز غصهء نکایت دشمن جگر مخور خاقانی هرکه را از تیر و کمان زمان تیر نکبتی می رسید نکایت جراحت خویش به مرهم رأفت و رحمت او معالجت می کرد (ترجمهء تاریخ یمینی ص 3 ||) مجازات گوشمال : می کنند این و هیچ مفسد را بر چنین کارها نکایت نیستمسعودسعد چون خبر یافت که فایق از هراه منفصل شد تاختنی کرد و میان هرات و بوشنج در او رسید و در قتل و تنکیل نکایتی تمام نمود (ترجمهء تاریخ یمینی ص 79 ) - نکایت رسانیدن؛ صدمه زدن آسیب رساندن چشم زخم زدن گزند رساندن و لطمه زدن : کسی آنجا رفت و نکایتی عظیم در خزر رسانید و ایشان را قهر کرد (فارسنامهء ابن بلخی ص 94 ) نکایتی قوی به اصحاب و احزاب او رسانیدند (ترجمهء تاریخ یمینی ص 265 ) ارسلان به حدود سمرقند بر اثر ایشان می رفت و نکایتها می رسانید (ترجمهء تاریخ یمینی ص 179 ) - نکایت رسیدن؛ گزند دیدن آسیب رسیدن :در این حال از آنچه نکایتی قوی که از یک تاختن که پادشاه به نفس خویش کرد بدیشان رسیده بود این صلح گونه کردند (تاریخ بیهقی ص 599 ) در این یک تاختن که به نفس خویش کردی نکایتی قوی به ما رسید (تاریخ بیهقی ص 597 ) نگذاشت که در عهد حکم و زمان نفاذ فرمان او بدو نکبتی و نکایتی رسد ( (ترجمهء تاریخ یمینی ص 280.