نعار

[نَعْ عا] (ع ص) نافرمان (منتهی الارب) (آنندراج) عاصی (متن اللغه) (اقرب الموارد ||) حیله گر فتنه دوست (منتهی الارب) (آنندراج) (از ناظم الاطباء) حیله گر سختکوش در فتنه انگیزی( 1) (از اقرب الموارد) (از متن اللغه) عاصی سختکوش در فتنه انگیزی (از المنجد): رجل نعار؛ مردی فتنه انگیز (مهذب الاسماء) و هی نعاره (المنجد ||) سخت فغان (آنندراج) (منتهی الارب) صیحه کننده و سخت فغان (ناظم الاطباء) صیاح (اقرب الموارد) (المنجد) (از متن اللغه ||) عِرْق نعار؛ رگی که خون بسیار رود از آن (مهذب الاسماء) رگی که خون جوشد از وی (آنندراج) (از اقرب الموارد) (از المنجد) (ناظم الاطباء) (از متن اللغه) نعور ناعر (متن اللغه ||) زخمی که از آن خون فوران کند: جرح نعار (اقرب الموارد) (از المنجد (||) اِ) پرنده ای است شبیه به کناری سبز که صدائی نازک دارد (از المنجد) ( 1) - عبارت عربی چنین است: الخرّاج السّعّاء فی الفتن.