نشا

[نَ] (ع اِ) بوی خوش یا رایحه و بو، مطلقاً (از اقرب الموارد) (از المنجد) بوی خوش (ناظم الاطباء) رجوع به نشاء شود || مأخوذ از نشاستهء فارسی و به معنی آن (ناظم الاطباء) نشاسته، فارسی معرب است که شطری از آن حذف شده، چنانکه منازل را منا گویند (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد از صحاح) نَشاء( 1) (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (المنجد) (اقرب الموارد) رجوع به نشاء شود ( 1) - سُمِّیَ بذلک لخموم رائحته (المنجد).