ندیم
[نَ] (اِخ)( 1) ابراهیم بن ماهان بن بهمن، ایرانی الاصل کوفی الولاده تمیمی القبیله موصلی الاقامه، مکنی به ابواسحاق، معروف به ندیم از اجلهء موسیقی دانان قرن دوم و سوم ه ق است وی فن موسیقی را نزد استادان ایرانی فراگرفت و در آواز و نواختن عود مهارت یافت و از خاصان و مقربان دربار مهدی و هادی و هارون الرشید خلفای عباسی شد در وصف مهارت وی در موسیقی و آواز افسانه هائی ذکر کرده اند وفات وی به سال 213 یا 183 ه ق اتفاق افتاد (از ریحانه الادب ج 4 ص 183 ) (از تاریخ ابن 1) - اص ایرانی و از خانوادهء بزرگی است در عجم، و از ) ( خلکان ج 1 ص 8) (از الاغانی ج 5 ص 41 ) (الفهرست ابن ندیم ص 201 آن رو که مدتی در موصل اقامت کرده به موصلی شهرت یافته چنانکه تمیمی گفتن او هم به جهت آن بوده است که در ایام صِغَر بعد از وفات پدر در تحت تربیت و کفالت بنی تمیم نشأت یافته است، و مخفی نماند که گاهی لفظ ماهان اسم پدر ابراهیم را قلب ( به میمون کرده و ابراهیم بن میمون گویند (ریحانه الادب ج 4 ص 183.