نجم الدین

[نَ مُدْ دی] (اِخ) (شیخ) عبدالرحمن بن محمد بن احمد مصالحی بیضاوی، مکنی به ابومحمد و ملقب به شیخ نجم الدین از مشایخ و علمای قرن ششم هجریِ شیراز است وی از ابوموسی مدینی روایت حدیث کرده است و جمع کثیری از جمله شیخ صفی 2) ه ق ) 1) یا 630 ) الدین کرمانی نزد او تلمذ و از او روایت کرده اند صاحب کرامات و مقامات بوده است وی به سال 665 درگذشته است رجوع به شدالازار ص 141 شود ( 1) - به روایت مؤلف شدالازار ( 2) - به روایت مؤلف شیرازنامه ص 120 در حاشیهء ص 142 شدالازار چ قزوینی و اقبال آمده است: تاریخ مذکور در شیرازنامه از تاریخ هر سه نسخهء شدالازار اقرب به صواب به نظر می آید و در هر صورت تاریخ سنهء 665 به نحو قطع و یقین غلط باید باشد، چه لازمهء آن این خواهد بود که وفات وی صدوهفده سال بعد از وفات پدرش باشد و این به غایت مستبعد است عادهً.