نجم الدین

[نَ مُدْ دی] (اِخ) (شیخ) حسن دهلوی عارف و شاعر پارسی گوی هندی است اصل وی را از سیستان دانسته اند به سال 651 ه ق تولد یافت و در هشتادوهفت سالگی به سال 735 درگذشت با امیرخسرو دهلوی معاصر و از مریدان و برکشیدگان شاه نظام اولیاست وی به اشعار سعدی توجه خاصی داشته و این اثر به وضوح در دیوانش دیده میشود اشعار نجم الدین حسن در بین پارسی گویان هند رواج فراوانی دارد، او راست: ای بر فراز سرو برآورده ماه را بر ماه کج نهاده به شوخی کلاه را گویند آفتاب پرستند یک گروه ما بنده ایم آن دو رخ همچو ماه را ای خون خلقی ریخته وآنگه از آن خون ریختن نه دست تو دارد خبر نه تیغ تو آسودگی گفتم به رغم دشمنان آسایشی یابم ز تو استغفراللَّه زین سخن عشق تو و آسودگی؟ ای به عهدت پارسائی ها به رسوائی بدل من یکی زآن پارسایانم که رسوا کرده ای مشتاق تو به هیچ جمالی نظر نکرد بیمار تو ز هیچ طبیبی دوا نخواست (از مجمع الفصحا چ مصفا ج 1 ص 562 ) و نیز رجوع به تاریخ ادبیات شبلی نعمانی ج 2 شود.