نجاه

[نَ] (ع مص) رهیدن نجو نجاء نجایه (منتهی الارب) رستگاری رهیدن (آنندراج) رستن (آنندراج) (ترجمان علامهء جرجانی ص 98 ) برستن (زوزنی) رجوع به نجات شود (|| اِ) حسد (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد ||) حرص (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد) آز (منتهی الارب) (آنندراج ||) سماروغ (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) کماه (از اقرب الموارد ||) شاخ درخت (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) غصن (اقرب الموارد) (المنجد ||) زمین و جای بلند (منتهی الارب) (آنندراج) مکان بلندی که سیل آن را نمیگیرد (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد ||) چوب هودج (مهذب الاسما||) (ص) ارض نجاه؛ زمینی که از درخت آن کمان و عصا سازند (منتهی الارب) (آنندراج) (از ناظم الاطباء ||) ناقهء تیزرو (منتهی الارب) (آنندراج) ماده شتر تیزرو (ناظم الاطباء) ج، نجا.