نامی سبزواری

[یِ سَ] (اِخ) در قرن نهم میزیسته است و تفنن را شعری میگفته امیر علیشیر نوائی وی را چنین توصیف کرده است: در صنعت خط و انشا بی مثل و نظیر است و جوانی صافی دل و روشن ضمیر ولیکن بسی خودپسند است و به قید خودپسندی دربند( 1) او راست: لافد ز خطت نافه زهی بی سروپائی غماز سیه باطن مادربخطائی( 2) رجوع به مجالس النفائس ص 98 و 275 و تذکرهء حسینی ص 2) - بیت را بدین صورت از تذکرهء شمع انجمن نقل کردیم ) 352 و شمع انجمن ص 460 شود ( 1) - مجالس النفائس ص 98 در مجالس النفائس ص 98 چنین است: لافد ز خطا نافه و در ترجمهء شاه محمد قزوینی (مجالس النفائس ص 275 ) بدین صورت : لافد به خطت نامه زهی بر سر و پائی غماز سیه باطن مادربخطائی.