نازک بخارائی

[زُ کِ بُ] (اِخ) شوکت بخارائی از شاعران قرن یازدهم بخاراست وی مدتی نازک تخلص کرد و زمانی هم تخلص شوکت را برگزید( 1) به روایت نصرآبادی( 2) به سال 1088 ه ق به هرات آمد و به خدمت حاکم هرات رسید و مهربانیها دید و از توجهات میرزا سعدالدین وزیر خراسان نیز بی نصیب نماند، دوران اخیر عمر را در اصفهان گذراند حزین لاهیجی وی را در اصفهان در نهایت شوریدگی و آشفتگی دیده است( 3) وی به سال 1107 ه ق در اصفهان وفات یافت( 4) از اشعار اوست: به صحرای غمش تنها نه من سرگشتگی دارم که همچون گردباد اینجا سر افلاک می گردد دل عاشق وجود از هرچه یابد زآن فنا گردد ازآن آبی که گندم سبز گردد، آسیا گردد ز سایهء مژه چشم مور بست قلم چو می کشید مصور دهان تنگ ترا! شیر انوار تجلی را چو می کردند صاف درد آن مهتاب و صاف آن بناگوش تو شد! ما چون سپند گرم رو دشت شعله ایم خاکستری که ماند بجا گرد راه ماست و نیز رجوع به تاریخ ادبیات براون ج 4 ص 175 و خزانهء عامره ص 120 و سرو آزاد ص 281 و تذکره المعاصرین حزین 2) - تذکرهء نصرآبادی ) ص 66 و کلمات الشعراء سرخوش ص 62 و شمع انجمن ص 222 شود ( 1) - نتایج الافکار ص 387 4) - نتایج الافکار ص 387 ) 3) - ریاض العارفین ص 212 ) ص 442.