مه پیکر
[مَهْ پَ / پِ کَ] (ص مرکب)ماه پیکر. آن که پیکر او چون ماه تابان و درخشان است. با پیکر و اندامی زیبا. زیباروی :
عید منی و شادی می بینم از هلالت
دیوانه ام که جز تو مه پیکری ندارم.خاقانی.
پریروئی و مه پیکر سمن بوئی و سیمین بر
عجب کز حسن رویت در جهان غوغا نمی باشد.
سعدی (بدایع).
عید منی و شادی می بینم از هلالت
دیوانه ام که جز تو مه پیکری ندارم.خاقانی.
پریروئی و مه پیکر سمن بوئی و سیمین بر
عجب کز حسن رویت در جهان غوغا نمی باشد.
سعدی (بدایع).