مؤلفه
[مُ ءَلْ لَ فَ] (ع ص) تأنیث مؤلف. ج، مؤلفات. کتاب و رسالهء نوشته شده. (از یادداشت مؤلف). رجوع به مؤلف شود. || (اصطلاح پزشکی) مقابل مفرد. (یادداشت مؤلف). جمع کرده شده. (غیاث) (آنندراج) :فلیخلص شحمه [ شحم الحنظل ] وحده من حبه و قشره الخارج ثم یخرج بوزنه مع الصمغ و الکتیراء و النشاستج مفرده و مؤلفه. (تذکرهء ابن بیطار). فأن سقیتها انساناً مفرده أو مؤلفه مع الادویه. (تذکرهء ابن البیطار). || سازواری داده شده. الفت داده شده. موافقت افکنده شده.
- مؤلفه القلوب؛ بعضی از سادات عرب که آن حضرت(ص) به استمالت دلهای ایشان و احسان و مودت دربارهء ایشان مأمور گردید و از صدقات به آنان مرحمت می فرمود یا برای دفع اذیت و یا جهت طمع در اسلام و یا برای آنکه در اسلام پایدار باشند و یا برای اینکه دیگران رغبت در اسلام کنند. (ناظم الاطباء).
- مؤلفه قلوبهم؛ مؤلفه القلوب. اشراف مکه که پس از فتح مکه به پیامبر گرویدند چون صفوان بن امیه و ابوسفیان. و پیامبر صلوات الله علیه عطیات آنان را بیش از دیگر صحابه قرار داد تا با دشمنان همدستی نکنند. قومی بوده اند از سران عرب که رسول(ص) به مدارات و عطای ایشان مأمور گشت تا دیگران را به اسلام رغبت افتد و پیغمبر امر فرمود تا مسلمانان با آنان دوستی کنند و از صدقات نصیبی برند و در صدد آزار مسلمین برنیایند. و نامهای آنان است: اقرع بن حابس، جبیربن مطعم، جدبن قیس، حارث بن هشام، حکیم بن حزام، حکیم بن طلق، حویطب بن عبدالعزی، خالدبن اسید، خالدبن قیس، زیدالخیل، سعیدبن یربوع، سهیل بن عمروبن عبدشمس العامری، سهیل بن عمرو الجمحی، عباس بن مرداس، عبدالرحمان بن یربوع، علاءبن جاریه، علقمه بن علاثه، ابوالسنابل، عمروبن بعکک، عمروبن مرداس، عمیربن وهب، عیینه بن حصن، قیس بن عدی، قیس بن مخرمه، مالک بن عوف، مخرمه بن نوفل، معاویه بن ابی سفیان، مغیره بن الحارث، نضیم بن الحارث بن علقمه، هشام بن عمرو رضی الله عنهم. (یادداشت مؤلف) : انما الصدقات للفقراء و المساکین و العاملین علیها و المؤلفه قلوبهم و فی الرقاب و الغارمین و فی سبیل الله و ابن السبیل فریضه من الله والله علیم حکیم. (قرآن 9/60)؛ جز این نیست که زکات بر درویشان و مسکینان جایز است و عمل کنندگان را بر آن و قومی که الفت گرفته دلهایشان و آزاد کردن و وام دادن مفلس و در صرف کردن راه خدا و راه گذاران بی مال فرض کردنی از خدا و خدا دانای درست کردار است. (از تفسیر ابوالفتوح رازی ج5 ص196).
- مؤلفه القلوب؛ بعضی از سادات عرب که آن حضرت(ص) به استمالت دلهای ایشان و احسان و مودت دربارهء ایشان مأمور گردید و از صدقات به آنان مرحمت می فرمود یا برای دفع اذیت و یا جهت طمع در اسلام و یا برای آنکه در اسلام پایدار باشند و یا برای اینکه دیگران رغبت در اسلام کنند. (ناظم الاطباء).
- مؤلفه قلوبهم؛ مؤلفه القلوب. اشراف مکه که پس از فتح مکه به پیامبر گرویدند چون صفوان بن امیه و ابوسفیان. و پیامبر صلوات الله علیه عطیات آنان را بیش از دیگر صحابه قرار داد تا با دشمنان همدستی نکنند. قومی بوده اند از سران عرب که رسول(ص) به مدارات و عطای ایشان مأمور گشت تا دیگران را به اسلام رغبت افتد و پیغمبر امر فرمود تا مسلمانان با آنان دوستی کنند و از صدقات نصیبی برند و در صدد آزار مسلمین برنیایند. و نامهای آنان است: اقرع بن حابس، جبیربن مطعم، جدبن قیس، حارث بن هشام، حکیم بن حزام، حکیم بن طلق، حویطب بن عبدالعزی، خالدبن اسید، خالدبن قیس، زیدالخیل، سعیدبن یربوع، سهیل بن عمروبن عبدشمس العامری، سهیل بن عمرو الجمحی، عباس بن مرداس، عبدالرحمان بن یربوع، علاءبن جاریه، علقمه بن علاثه، ابوالسنابل، عمروبن بعکک، عمروبن مرداس، عمیربن وهب، عیینه بن حصن، قیس بن عدی، قیس بن مخرمه، مالک بن عوف، مخرمه بن نوفل، معاویه بن ابی سفیان، مغیره بن الحارث، نضیم بن الحارث بن علقمه، هشام بن عمرو رضی الله عنهم. (یادداشت مؤلف) : انما الصدقات للفقراء و المساکین و العاملین علیها و المؤلفه قلوبهم و فی الرقاب و الغارمین و فی سبیل الله و ابن السبیل فریضه من الله والله علیم حکیم. (قرآن 9/60)؛ جز این نیست که زکات بر درویشان و مسکینان جایز است و عمل کنندگان را بر آن و قومی که الفت گرفته دلهایشان و آزاد کردن و وام دادن مفلس و در صرف کردن راه خدا و راه گذاران بی مال فرض کردنی از خدا و خدا دانای درست کردار است. (از تفسیر ابوالفتوح رازی ج5 ص196).