اسحاق
[اِ] (اِخ) ابن اسماعیل بن عبدالله بن زکریاء المَذْحِجی الرملی مکنی به ابویعقوب. وی در سنهء 288 ه . ق. به اصفهان رفت و خضاب سرخ بکار میبرد و در کوی قصارین نزول کرد و خود مسگر بود. او از آدم بن ابی ایاس و محمد بن رُمح روایت دارد و احادیث را از حفظ بیان میکرد و ازین جهت بخطا افتاده است. ابونعیم ذکر او آورده است. (ذکر اخبار اصبهان ج 1 ص 217).